Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

«ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ» Η ΝΕΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ 1/11/2009 «ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ» Η ΝΕΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ Η μεγάλη και έντονη σε πανελλήνια κλίμακα οργανωμένη διαφημιστική προσπάθεια του κατεστημένου, με στόχο την διαφήμιση, ώστε να γίνει ευρύτερα γνωστή, η ταινία του γνωστού σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη «ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ», πέτυχε απόλυτα. Επί μέρες ο έντυπος Τύπος και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ γνωστοποιούν στο κοινό της Ελλάδας τα ηθικοπλαστικά στοιχεία της ταινίας, με αποτέλεσμα να έχει και μεγάλη εμπορική επιτυχία. Για την ταινία γράφτηκαν πολλά. Εγώ όμως, εκ παραδόσεως αιρετικός και αριστερός χωρίς εισαγωγικά, ως μη υιοθετών τις απόψεις του κατεστημένου, θα παραθέσω δύο μικρά κείμενα ανθρώπων του πνεύματος και της πολιτικής. Α΄ Η ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΓΡΑΨΙΜΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ «Δεν είμαι πολιτικός, ούτε ιστορικός, είμαι καλλιτέχνης και στην ταινία καταθέτω αυτό που μου αναλογεί, αυτό που μέσα μου επιμένει να με συγκλονίζει», δηλώνει ο σκηνοθέτης και με αυτόν τον τρόπο «καθαρίζει» για την φαινομενική απουσία πολιτικής και ιστορικής προσέγγισης. Έτσι, δεν απομένει παρά η ανθρωπιστική, «σύγχρονη», «στρογγυλεμένη» και αριστερή υποτίθεται προσέγγιση. Πανέξυπνα, λοιπόν, συνθέτει προσωπογραφίες μεμονωμένων «λησμονημένων θυμάτων» του ΔΣΕ και όχι συλλογικά πορτρέτα είτε μιας ομάδας ή του συνόλου των ομάδων των ανταρτών. Στο στόμα των όχι τόσο νεαρών ηλικιακά στελεχών του ΔΣΕ βάζει ξεκάρφωτες αποφθεγματικές φράσεις «Πού είναι οι Σοβιετικοί σύντροφοι; Πότε θα έχουμε υποστήριξη; Το Κρεμλίνο θα έχει πολλούς διαδρόμους…», λόγια που παραπέμπουν ξεκάθαρα στις αντιδραστικές θεωρίες για το «μοίρασμα του κόσμου» και συνοδεύονται από συναισθήματα βαθιάς απογοήτευσης κι απόγνωσης που οδηγούν στην αυτοκτονία. Κάποιος που δεν γνωρίζει, ουδέποτε πρόκειται να μάθει την πραγματική ιστορία του ΔΣΕ, εάν φυσικά δεν ενδιαφερθεί ο ίδιος. Λαμβάνοντας, δε, υπόψη τους φορείς που χρηματοδότησαν την παραγωγή της ταινίας απ’ τη μια, μεταξύ αυτών αρκετά υπουργεία, καθώς και τη συνταγή και τις δόσεις υλικών για άσφαιρα καλλιτεχνικά προϊόντα, θα τολμούσε κανείς να υποθέσει ότι δεν απέχει πολύ η ώρα που το συγκεκριμένο φιλμ θα συνιστά… υλικό εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τη σύγχρονη Ιστορία της χώρας. Η ταινία του Βούλγαρη, όπως το περιβόητο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, αποτελεί ένα έγκυρο βήμα προς την – όσο παίρνει – αλλοίωση, προς το – όσο περνάει – ξαναγράψιμο της Ιστορίας. Αν βάλει κανείς την εθνική περιπέτεια στην οποία οι «αιθεροβάμονες» κομμουνιστές έσυραν το Έθνος στη μια πλευρά και στην άλλη τις βόμβες ναπάλμ, τα Στρατοδικεία, τις εκτελέσεις και τις φυλακές, η πλάστιγγα κάπου ισοφαρίζει. Εν μέσω έξαρσης μιας οργανωμένης αντικομμουνιστικής εκστρατείας, με μετέωρη συναισθηματική φόρτιση και μελοδραματικά γυρίσματα, η ταινία, με τον τρόπο που είναι φτιαγμένη, σχεδόν υποχρεώνει το κοινό της να καταδικάσει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, ειδικά όταν πηγάζει από… έναν, χωρίς νόημα, αδελφοκτόνο παραλογισμό. Συμπληρωματικό στοιχείο στα παραπάνω, ώστε να ολοκληρωθεί η άκρως επικίνδυνη θέση της νέας τάξης πραγμάτων, συνιστά η Σοσιαλδημοκρατικής χροιάς έννοια κλειδί «συμφιλίωση», σύγκλιση δηλαδή των ταξικών διαφορών και συμφερόντων, ειδικά σήμερα. Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ Πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας – Θεωρίας και Αισθητικής Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 8-10-2009

ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΔΙΕΞΟΔΩΝ


Γράφει ο Πάνος Κρίκης
ΚΥΡΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ
ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΔΙΕΞΟΔΩΝ
Υπαίτιοι της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής κρίσης, της κρίσης των Θεσμών και των Αξιών της υγιούς Ελληνικής κοινωνίας, και η δυσχερέστατη κατάσταση, ο δρόμος δηλαδή χωρίς επιστροφή, χωρίς διέξοδο, στα οποία περιήλθε η Ελλάδα, είναι κατά κύριο λόγο οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Οι πολιτικοί είναι υπαίτιοι για τον υπερδανεισμό της χώρας, σε συνδυασμό με την τεράστια διόγκωση του κράτους και την πτώση της ανταγωνιστικότητας. Οι συνδικαλιστές ευθύνονται διότι πίεζαν αφόρητα προς αυτή την κατεύθυνση. Οι δε διαμορφωτές της κοινής γνώμης διότι παραπλανούσαν συστηματικά και ουδέποτε έλεγαν την αλήθεια.

Υποκριτική στάση
Το μεγαλύτερο λοιπόν πρόβλημα που έχουμε τώρα μπροστά μας είναι ότι οι υπαίτιοι της καταστροφής δεν έχουν βάλει μυαλό. Διότι ενώ ξεκινά ένα τεραστίων διαστάσεων εγχείρημα για την διάσωση της Ελλάδας από το τέλμα, οι ίδιοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να συνδράμουν στην επιτυχία του. Οι πολιτικοί παριστάνουν ότι διαφωνούν με τα μέτρα που επιβάλλει το ΔΝΤ. Οι συνδικαλιστές δρομολογούν κινητοποιήσεις. Τα δε μέσα ενημέρωσης προτρέπουν τους πολίτες να αντιδράσουν.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας, που έχει την κύρια ευθύνη για την δημοσιονομική εκτροπή, εξακολουθεί να παριστάνει ότι δεν γνωρίζει τι συνέβη. Οι μεν κατηγορούν τους δε, αλλά κανένας δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος για την ανόρθωση της οικονομίας.
• Το ΠαΣοΚ ακολουθεί την τακτική του «τραβάτε με και ας κλαίω». Τα στελέχη του εμφανίζονται να διαφωνούν με τα μέτρα που επιβάλλονται έξωθεν.
• Η Νέα Δημοκρατία επίσης υποκρίνεται. Τα δικά της στελέχη διατείνονται ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν αποτέλεσμα των κακών χειρισμών του Πρωθυπουργού και ότι θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ακόμη και εάν αυτό ευσταθεί, ερωτάται: Μπορεί να αντιμετωπιστεί το χρέος χωρίς επώδυνα μέτρα; Είναι δυνατόν να διαιωνίζεται ο υπερδανεισμός;
• Τα κόμματα της Αριστεράς που παριστάνουν τους κατηγόρους, φέρουν και αυτά ευθύνες. Μπορεί να μην ήταν στην Κυβέρνηση, αλλά με τον τρόπο τους πίεζαν προς την πολιτική που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Και συνεχίζουν να το κάνουν και τώρα. Αρνούνται την λήψη των μέτρων που θα οδηγήσουν στην εξυγίανση της οικονομίας.
Οι συνδικαλιστικοί φορείς ευθύνονται διότι με τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις και την εκβιαστική στάση τους, δεν επέτρεψαν στις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών να κάνουν έστω και ένα βήμα για την εξυγίανση και αναδιάρθρωση της οικονομίας. Την δε μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα, που αντιδρούν σε κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού του κράτους. Από την εξαθλιωμένη παιδεία, μέχρι τις προβληματικές δημόσιες επιχειρήσεις που δημιουργούν υπέρογκα ελλείμματα και χρέη. Αλλά παρά τις τεράστιες ευθύνες τους, οι συνδικαλιστές επιμένουν και σήμερα στην ίδια γραμμή.

Ο διαβρωτικός ρόλος των ΜΜΕ
Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης τέλος, φέρουν και αυτοί μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το σημερινό αδιέξοδο. Άραγε πόσα μέσα ενημέρωσης στήριξαν ποτέ μέτρα δυσάρεστα στους πολίτες, πλην όμως απαραίτητα; Ελάχιστα. Αντίθετα, τα περισσότερα ΜΜΕ κατηγορούσαν δριμύτατα όποιον πολιτικό τολμούσε να προτείνει κάτι σωστό, το οποίο όμως ήταν σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα. Δηλαδή η αποθέωση του λαϊκισμού. Θυμηθείτε πώς πολέμησαν τα ΜΜΕ το 2001 την προσπάθεια Γιαννίτση για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Αλλά την ίδια στιγμή τορπιλίζουν τα μέτρα που επιβάλλει το ΔΝΤ. Δηλαδή συνεχίζουν την ίδια καταστροφική τακτική.
Φοβούμεθα λοιπόν, ότι το εμπόδιο για την επιτυχία του εγχειρήματος της διάσωσης της Ελλάδας από το χάος, το οποίο έχουν αναλάβει από κοινού η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι οι ίδιοι αυτοί που δημιουργούσαν το αδιέξοδο: Οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Αν αυτοί δεν αλλάξουν στάση, η Ελλάδα δεν θα διασωθεί.

Γράφει ο Πάνος Κρίκης
Νοέμβριος 2009
ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ
Η Ασύστολη και Αδιάντροπη Παραχάραξη της Ιστορίας

Αυτό που με ενοχλεί δεν είναι η καθιέρωση του ονόματος του γειτονικού μας κράτους ως δημοκρατία της Μακεδονίας, αν και οι μέχρι σήμερα όροι της «Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», που χρησιμοποιούμε και πάλι περιέχουν τη λέξη «Μακεδονία». Αυτό που με ενοχλεί όμως περισσότερο και μου δημιουργεί έντονα συναισθήματα αγανάκτησης, είναι η ασύστολη, αδιάντροπη, αυθάδης και παράλογη παραχάραξη της Ιστορίας, που γίνεται σε αυτή τη χώρα και όχι μόνον.
Στα σχολικά βιβλία τα παιδιά μαθαίνουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνας, αλλά Μακεδόνας και ότι οι σημερινοί κάτοικοι του γειτονικού κρατιδίου είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Βέβαια, ουδεμία εξήγηση δίνεται για ποιο λόγο ο Μέγας Αλέξανδρος μιλούσε ελληνικά και όχι σλάβικα και για ποιο λόγο ο Αριστοτέλης έγραφε ελληνικά και όχι σλάβικα, για πιο λόγο οι αρχαίες επιγραφές στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας είναι ελληνικές και όχι σλάβικες και για ποιο λόγο ο Μέγας Αλέξανδρος εξεστράτευσε στην Ασία και την Αίγυπτο για να διαδώσει τον ελληνικό πολιτισμό και όχι το σλαβικό!
Στον ρου της Ιστορίας συνέβησαν πολλά γεγονότα που άλλαξαν τα σύνορα των χωρών της αρχαιότητας. Η Μακεδονία ήταν μεν ελληνική, αλλά κατακτήθηκε από τους Σλάβους, όπως και η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν ελληνική, αλλά κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Δεν σημαίνει όμως, ότι οι σημερινοί Τούρκοι είναι απόγονοι των Βυζαντινών, ούτε ότι αυτοί έκτισαν τον ναό της Αγίας Σοφίας ή την αρχαία Πέργαμο! Ένας κατακτητής μπορεί να κάνει ιδιοκτησία του το έδαφος μιας χώρας, αλλά δεν μπορεί να γίνει και κληρονόμος της Ιστορίας και των επιτευγμάτων του πολιτισμού της.
Στην γειτονική μας χώρα όμως δεν αντιμετωπίζεται η ιστορία με τα ισχύοντα πρότυπα, σύμφωνα με τα οποία κινείται το ιστορικό γίγνεσθαι, ούτε με τη λογική και με βάση την πραγματικότητα και τις κοινώς αποδεκτές αλήθειες. Επειδή κάποτε οι πρόγονοι των Σκοπιανών εγκαταστάθηκαν σε πρώην ελληνικά εδάφη, με αμιγώς ελληνικό πληθυσμό, αυτό δεν σημαίνει ότι κληρονόμησαν και το ελληνικό παρελθόν! Αυτή η παραχάραξη της Ιστορίας, που γίνεται στα σχολικά βιβλία, έχει ως αποτέλεσμα μαθητές να αποκτούν την βεβαιότητα ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η παραχάραξη της Ιστορίας δεν γίνεται μόνον στα σχολικά βιβλία, αλλά και σε διεθνείς οργανισμούς, σε διεθνή συνέδρια που έχουν σκοπό την παρουσίαση απόψεων για την εξεύρεση λύσεων. Και η κατάσταση του παραλογισμού και οι προκλήσεις συνεχίζονται με το στήσιμο αγαλμάτων του μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος πλέον θεωρείται ο Εθνικός τους ήρωας, του Αριστοτέλη και άλλων. Επίσης και οι ονοματοθεσίες σε αεροδρόμια, λεωφόρους, πλατείες, γέφυρες και κρατικά κτίρια επιφανών Ελλήνων της Μακεδονίας μας.
Αυτές οι εξελίξεις δεν σημαίνουν φυσικά ότι κινδυνεύει η δική μας χώρα από εδαφικές βλέψεις που εγείρουν τα Σκόπια για τη Μακεδονία μας.
Ωστόσο δίπλα στα σύνορά μας κατοικεί ένας λαός που σκέπτεται ότι η Θεσσαλονίκη, η Καστοριά, η Έδεσσα, η Φλώρινα του ανήκουν Ιστορικά, όπως εμείς πιστεύουμε ότι μας ανήκει ιστορικά η Κωνσταντινούπολη!
Αυτή η άλωση της Ιστορίας είναι το επικίνδυνο στοιχείο, που όφειλε να είχε απασχολήσει, από χρόνια, όχι μόνον τις κυβερνήσεις μας, αλλά και την ηγέτιδα τάξη της Καστοριάς, το πολιτικό της κατεστημένο, το οποίο περί άλλων τυρβάζει και ποτέ δεν ασχολήθηκε με την ασύστολη προπαγάνδα που χρησιμοποιεί η Κυβέρνηση των Σκοπίων σε βάρος μας. Δεν ξέρω, εάν εδώ που έφθασαν τα πράγματα έχουμε ακόμη καιρό για να διορθώσουμε τα λάθη μας.

Η ΑΠΑΤΗ ΠΕΡΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ


Επιμελείται ο Πάνος Κρίκης
01/12/2009
ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Η ΑΠΑΤΗ ΠΕΡΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Ο Κίρο Γκλιγκόρωφ αδειάζει τον κ. Γκρουέφσκι

Ο πρώτος πρόεδρος της δημοκρατίας των Σκοπίων κ. Κίρο Γκλιγλόρωφ με δηλώσεις του προς τον δημοσιογράφο κ. Παντελή Σαββίδη αδειάζει τον κ. Γκρουέφσκι τόσο ως προς την Εθνική και ιστορική ταυτότητα, όσο και σε άλλα ουσιώδη θέματα. Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο.
Ο κ. Γκρουέφσκι εμμένων στην πολιτική και ιστορική απάτη, που το 1944 επινόησαν ο Τίτο και ο Στάλιν και δημιούργησαν το τεχνητό «Μακεδονικό Έθνος» με σκοπό την απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα προς έλεγχο του Αιγαίου εν όψει του Ψυχρού Πολέμου που ακολούθησε, ευρισκόμενος στην Αυστραλία, δήλωσε: «Οι Μακεδόνες έχουν την μοναδική ευκαιρία να ζουν όλοι μαζί. Μακεδόνες του Αιγαίου και Μακεδόνες του Πιρίν, όλοι συμπατριώτες».
Ο Κίρο Γκλιγκόρωφ, πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας των Σκοπίων, σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Παναγιώτη Σαββίδη που δημοσιεύθηκε την 25η Οκτωβρίου 2009 στην εφημερίδα «Το Θέμα», «Αδειάζει» την εθνικιστική κυβέρνηση του Νίκολα Γκρούεφσκι δηλώνοντας: «Είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε μετά τον Μέγα Αλέξανδρο στην περιοχή», αγνοώντας την ‘αρχαιομακεδονική’ υστερία των τελευταίων ετών στα Σκόπια. Σοβαροί ιστορικοί γελούν με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μου τα τελευταία χρόνια. Προφανώς γελούν (προσθέτω) και για όσους θεωρούν τους Σκοπιανούς Μακεδόνες, απόγονους του Μεγάλου Αλεξάνδρου».
Πλην του Στεττίνιους και του Κίσσινγκερ, σε αυτή την προκλητική δήλωση του κ. Γκρουέφσκι απάντησαν επίσης:
- Αξιωματούχοι των Σκοπίων που γνωρίζουν ιστορία και δεν επιθυμούν να εξευτελίζονται.
- Ο πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας των Σκοπίων κ. Κίρο Γκλιγκόρωφ, ο οποίος στο βιβλίο του «Απομνημονεύματα» (σελ. 259), αναφέρει ότι, στην δεξίωση που έγινε στη Νέα Υόρκη την επομένη της αναγνωρίσεως ως ανεξάρτητου Κράτους των Σκοπίων, μία ομάδα νέων από την Αυστραλία του είπαν: «Εσείς μιλήσατε, αλλά δεν είπατε το σημαντικότερο. Δεν είπατε ότι εμείς είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ότι αρνηθήκαμε την καταγωγή μας, τους προγόνους μας». «Δυσκολεύτηκα να βρω απάντηση αμέσως (συνεχίζει ο Γκλιγκόρωφ στο βιβλίο του) και τελικά τους είπα: “Ξέρετε, σέβομαι τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις σας. Είναι δικαίωμά σας. Αλλά σύμφωνα με την ιστοριογραφία στον Μακεδονικό λαό επικρατεί η γνώμη ότι είμαστε Σλάβοι. Έχουμε έλθει στα Βαλκάνια τον 6ο και 7ο αιώνα έχουμε εγκατασταθεί στα εδάφη που ονομάζονται Μακεδονία. Δεν γνωρίζω το κατά πόσο στις φλέβες μας συνεχίζει να ρέει κάποια σταγόνα αίματος των αρχαίων Μακεδόνων!”. Έμειναν ακόμη μου φάνηκε μισή ώρα στην αίθουσα και έφυγαν ανικανοποίητοι, όπως μου φάνηκε».
Ο Γκλιγκόρωφ εμφανίζεται απαισιόδοξος για το ενδεχόμενο λύσης στο θέμα της ονομασίας, ενώ καυτηριάζει όσα υποστηρίζουν πολλοί στη χώρα του για την εθνική τους καταγωγή, λέγοντας: «Σιγά - σιγά θα πούμε πως και οι πρωτόπλαστοι ήταν Μακεδόνες».
Στην ερώτηση του δημοσιογράφου: «Το 1993 στα Τίρανα είπατε ότι ο λαός σας είναι σλαβικής καταγωγής και ότι δεν συνδέεται με τον Μέγα Αλέξανδρο και πως βρεθήκατε στην περιοχή στον 6ο αιώνα μ.Χ.», ο κ. Γκλιγκόρωφ απάντησε: «Εξακολουθώ και σήμερα να πιστεύω και να δηλώνω ακριβώς τα ίδια». Και συνέχισε: «Η ιστορία είναι παγκόσμιο αγαθό. Αυτό ασφαλώς σημαίνει πως η ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά δεν μπορεί να μην είναι και ελληνική».
Στην ερώτηση του δημοσιογράφου για εκείνους που ομιλούν περί Μεγάλης Μακεδονίας ο κ. Γκλιγκόρωφ απάντησε: «Αυτά είναι αστειότητες. Κομμάτι της Ελλάδος είναι σήμερα το μεγαλύτερο τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας. Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το δικαίωμα της Ελλάδος στα εδάφη αυτά και βεβαίως το δικαίωμα να το διατηρήσει».
Βεβαίως το 1912 ο Σερβικός Στρατός κατέλαβε μια λωρίδα της βόρειας Μακεδονίας (κατά την Ακαδημία Αθηνών), όπου και το Μοναστήρι (σήμερα Βιτόλα) που είχε 17 ελληνικά σχολεία. Η λωρίδα αυτή μπορεί (ως συμβιβαστική λύση) να ονομάζεται «Περιφέρεια Σλαβομακεδονίας», διότι ως Μακεδονία θα είναι ελληνική και ως Μακεδόνες Έλληνες.
Η Βουλγαρία, ως γνωστόν, κατέλαβε το 1912 τμήμα της βορείου Μακεδονίας που το ονόμασε Πιρίν και δεν το ονόμασε «Μακεδονία».
Η πρόταση να ονομαστεί η Δημοκρατία αυτή βόρεια Μακεδονία είναι παράλογη. Τα Σκόπια ήταν πρωτεύουσα της Βαρντάρσκα κατά την αρχαιότητα και την Ρωμαιοκρατία. Κατά την Τουρκοκρατία πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου και τελευταία η Βαρντάρσκα της νοτίου Σερβίας. Δεν είναι σοβαρό τα Σκόπια να ονομαστούν σήμερα πρωτεύουσα της βόρειας Μακεδονίας.
Ο πρώην Δήμαρχος των Σκοπίων Μπενκόφσκυ, ο Αρχισυντάκτης Σκοπιανής εφημερίδας και ο Υπουργός Παιδείας Ολιζάνης, οι οποίοι είπαν στον Καθηγητή Βλασίδη ότι έχουν πρόβλημα με τα παιδιά τους και προσπαθούν να τα πείσουν ότι «δεν έχουμε σχέση με τους Αρχαίους Μακεδόνες», αλλά δεν μπορούν διότι τα παιδιά, αυτά διδάχθηκαν στα σχολεία. Το ανωτέρω αναφέρεται στο βιβλίο «Αθήνα – Σκόπια. Η επτάχρονη συμβίωση 1995-2002» [σελ. 300, υποσημείωση 201] του ε.τ. Πρεσβέως Ευάγγελου Κωφού και του Καθηγητή Βλασίδη.
Επειδή η Σουηδία προεδρεύει της Ε.Ε. το εξάμηνο αυτό, αναφέρω ότι το Ινστιτούτο Εξωτερικών Υποθέσεων της Σουηδίας σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο και υπογραφή του διακεκριμένου συγγραφέα Staffan Stolpe, σε μελέτη τους το 1995 για την ταυτότητα της Μακεδονίας έγραψαν: «Όλοι μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, και οι Υπουργοί, ότι η Ιστορία της Μακεδονίας δεν είναι Ιστορία μόνο των Ελλήνων, αλλά και ημών των Ευρωπαίων, διότι οι Μακεδόνες διέδωσαν τον Ελληνικό πολιτισμό στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο».
340 Καθηγητές Ιστορίας Αμερικανικών και άλλων Πανεπιστημίων σε γράμμα τους προς τον Πρόεδρο Ομπάμα, του ζητούν να ανακαλέσει την απόφαση του προκατόχου του που ονόμασε τα Σκόπια «Μακεδονία».
Κατόπιν των ανωτέρω, κόκκινη γραμμή για την Ελλάδα είναι η ταυτότητα της Μακεδονίας ως ελληνικής και η ταυτότητα των Μακεδόνων ως Ελλήνων, και φυσικά με γλώσσα την ελληνική και την ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Μακεδονίας. Την κόκκινη αυτή γραμμή εννοούν οι δηλώσεις Stettinious και Kissinger. Τον γεωγραφικό προσδιορισμό περιέχει στη δήλωση του ο Κίρο Γκλιγκόρωφ αλλά και διεθνείς συνθήκες όπως π.χ. Συνθήκη του Βουκουρεστίου.
Του Πάνου Κρίκη
17/11/ 2009

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ … 36 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ενώ σε όλες τις επαρχιακές πόλεις της Ελλάδος η επέτειος του Πολυτεχνείου γιορτάστηκε και με ιδιαίτερη λαμπρότητα και ποικίλες εκδηλώσεις, η Καστοριά -ως συνήθως-, αποτέλεσε την εξαίρεση. Οι εκδηλώσεις ήταν ανύπαρκτες έως μηδαμινές, η κάλυψη από τα τοπικά ΜΜΕ υποτονική, δεν προκάλεσαν κανένα ενδιαφέρον, οφθαλμοφανής η απουσία Αρχών και παραγόντων. Την ευθύνη γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συμπλέει με αυτό που έχει καθιερωθεί εδώ και 35 χρόνια στη συνείδηση του λαού, την επίσημη γραμμή της εκάστοτε κυβέρνησης και των κοινοβουλευτικών κομμάτων, δεν την επιρρίπτω στη λεγόμενη «συντηρητική» πολιτική παράταξη. Την καταλογίζω στους τοπικούς λεγόμενους αριστερούς, προοδευτικούς «συντρόφους» και «συντρόφισσες», στους σοσιαλδημοκράτες, που σήμερα είναι Κυβέρνηση, που ποτέ σε θέματα Δημοκρατίας, ηρωικών αγώνων και εθνικοπατριωτικής έξαρσης, όπως π.χ. για την Εθνική Εαμική Αντίσταση, δεν έδειξαν στην πράξη στοιχειώδες ενδιαφέρον και ευαισθησία. Προσωπικά, ποτέ δεν θα τοποθετηθώ διαφορετικά από την μέχρι τώρα δημοκρατική μου πορεία, ούτε θα ελαττώσω τις αγωνιστικές μου διαθέσεις, ανεξαρτήτως κόστους.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Κατά τη διάρκεια της Απριλιανής δικτατορίας, οι σπουδαστές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου ανέπτυξαν έντονη αντιδικτατορική δράση, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η κατάληψη του ιδρύματος την 15η Νοεμβρίου 1973. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε εντυπωσιακές αντιδικτατορικές κινητοποιήσεις των φοιτητών και του λαού της Αθήνας, τόσο γύρω από τον χώρο του Πολυτεχνείου, όσο και σε άλλα σημεία της Πρωτεύουσας. Τελικά, ο δικτάτωρ Παπαδόπουλος για να προλάβει μεγαλύτερης έκτασης γεγονότα διέταξε την αστυνομία και δυνάμεις τεθωρακισμένων του στρατού να αντιμετωπίσουν δυναμικά και με τη βία των όπλων τας εναντίον της εκδήλωσης. Τη νύχτα της 17 προς 18 Νοεμβρίου, ένα τεθωρακισμένο άρμα παραβίασε την κεντρική πύλη του ιδρύματος και μπήκε στον περίβολο χώρο, διευκολύνοντας έτσι την είσοδο των αστυνομικών.
Ο θλιβερός απολογισμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν πολλοί νεκροί και τραυματίες. Μετά την καταστολή εξαπολύθηκε ένα κύμα πρωτοφανούς σε ένταση τρομοκρατίας, διώξεων, συλλήψεων, βασανισμών. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν η απαρχή που οδήγησε στην κατάρρευση της δικτατορίας. Γι’ αυτό και η 17η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως επέτειος και γιορτάζεται κάθε χρόνο με λαϊκή συμμετοχή και πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία.

"Η Μ Ε Γ Α Λ Η Α Λ Β Α Ν Ι Α"


Γράφει ο Πάνος Κρίκης
Ε Θ Ν Ι Κ Α Θ Ε Μ Α Τ Α
"Η Μ Ε Γ Α Λ Η Α Λ Β Α Ν Ι Α"

Φίλε αναγνώστη,
Σε πληροφορώ σήμερα για τις απειλές που εκτοξεύονται από τους Αλβανοτσάμηδες και άλλες εξτρεμιστικές Αλβανικές οργανώσεις «για εξεγέρσεις» και στην Ελλάδα προς πραγμάτωση της «Μεγάλης Αλβανίας», οι οποίες δεν είναι καθόλου παιδαριώδεις κλπ. Δείτε λοιπόν ότι τείνουν να το πραγματοποιούν με «ιδιαίτερες μυστικές αποφάσεις και μάλιστα, στην καρδιά του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, τη Χιμάρα»! Όπως λοιπόν μεταδίδονται δια του Διαδικτύου (maneus.eu/27/4/10) τα εξής επιγραμματικά:
«Στη Χιμάρα (Σαβ.24/4), σε άκρως μυστική σύσκεψη της οργάνωσης «Μέτωπο για την Εθνική Ένωση» (Fronti pet Beshkimin Kobetar), με εκπροσώπους από την Αλβανία, Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, Σκόπια), κατά τα Μ.Κ.Ε Αλβανίας οργάνωσε τη «δράση κατά της Ελλάδας» και συμφώνησαν «συγγραφή» μνημονίου προς αποστολή στα: Αλβανικό, Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλια, ΟΗΕ και ΝΑΤΟ, απαιτώντας από την Ελλάδα:
1. Κατάργηση του Ν. του Εμπολέμου με την Ελλάδα. (Διότι, όπως επανειλημμένως επισημάναμε, η Αλβανία δεν θεωρεί πλήρη την Απόφαση του 1987 από την Ελληνική Κυβέρνηση).
2. Αναγνώριση της Αλβανικής ως επίσημης γλώσσας σε περιοχές που (δεν) κατοικούνται από πολίτες Αλβανικής εθνικότητας (Καστοριά, Κόνιτσα, Φλώρινα, Πρέβεζα κ.ά., όπου ψευδέστατα επεκτείνει η Αλβανία την «Τσαμουριά»)!
3. Ακριβή αριθμητικά στοιχεία των (ανύπαρκτων) «αυτοχθόνων Αλβανών» που (δεν) ζουν στην Ελλάδα, καθώς και Αλβανών μεταναστών (οι οποίοι δεν είναι μετανάστες, αλλά οικονομικοί πρόσφυγες), με σκοπό τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους και την απάλειψη των εις βάρος τους διακρίσεων.
Αλήθεια τι έχει να απαντήσει επ’ αυτού η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση που έσπευσε να χορηγήσει τόσο απλόχερα και την Ελληνική υπηκοότητα και Ιθαγένεια;(!)
4. (Και το ακόμη θρασύτερο). Να διερευνήσει και να επιλύσει το ζήτημα των «μαζικών τάφων Τσάμηδων στην Ελληνική επικράτεια και την ανοικοδόμηση Μνημείου στη μνήμη τους».
Τα επισήμως δηλαδή δικά τους αναγνωρισμένα και καταδικασμένα βαρύτατα εγκλήματα, τα οποία τους οδήγησαν αναπόφευκτα στην Αλβανία, τα «χρεώνει» στην Ελλάδα, όπως ήδη επανειλημμένα και εμείς αποδείξαμε, με παλαιότερα άρθρα μας.
Είναι, πάντως, και τούτο ευκαιρία και υποχρέωση της Ελλάδας να μην «κωφεύσει» άλλο, συνεργαζόμενη κατά κάποιον τρόπο, και με άλλους δύο, τουλάχιστον, «συγκατηγορουμένους» (Σερβία, Μαυροβούνιο)! Αναμένουμε!
Έπεται πάντως η συνέχεια και απαιτεί επαγρύπνηση.

ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο Πάνος Κρίκης

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΙΡΑΚΤΑΡΗΣ
ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Ο Τάκης Μπαϊρακτάρης καλός μου φίλος από τα παλιά και φανατικός αναγνώστης των άρθρων μου, είναι ένα άτομο που από έφηβος αναμείχθηκε σε δραστηριότητες πατριωτικής έξαρσης, Εθνικής ανάτασης, αλλά και ενεργά στα κοινά. Ως μαθητής Γυμνασίου, συμμετείχε αρχικά με πολλούς συμμαθητές του στην «Χρυσή Νεολαία» (ΕΠΟΝ) της Καστοριάς και στη συνέχεια στον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ), και συγκεκριμένα στην υποδειγματική ομάδα της ΕΠΟΝ του Βουνού.
Ένα σύντομο βιογραφικό κείμενο για το σύγχρονο ευεργέτη της Καστοριάς παρατίθεται στο τέλος του παρόντος κειμένου, οπότε είναι περιττό να κάνω κι εγώ ειδική αναφορά.
Απλά θα δώσω έμφαση στην αγαθή και χρηστή πράξη, στην υλοποίηση, να αποκτήσει η Καστοριά ένα σύγχρονο και μοντέρνο μορφωτικό ίδρυμα, το «ΜΑΪΡΑΚΤΑΡΕΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ», στο οποίο θα διδάσκεται η φωνητική και η ενόργανη μουσική και γενικά η μουσική παιδεία. Ο Τάκης Μπαϊρακτάρης και η αείμνηστη σύζυγός του Νίτσα δαπάνησαν το σύνολο σχεδόν της περιουσίας τους για το κοινωφελές αυτό έργο, συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην πνευματική ανάπτυξη και στην κοινωνική πρόοδο της Καστοριάς και όχι μόνον.
Γι’ αυτή τη θεάρεστη πράξη τους που είναι ωφέλιμη για τον Νομό της Καστοριάς και κατ’ επέκταση όλης της Δυτικής Μακεδονίας, τους συγχαίρω και εύχομαι αυτή την αξιέπαινη πράξη να τη μιμηθούν και άλλοι Καστοριανοί.


Η ομιλία του κ. Δημ. Πετσάλνικου, αδελφού της δωρήτριας Νίτσας Πετσάλνικου κατά τα εγκαίνια του Ιδρύματος.

Ο Δημήτριος Μπαϊρακτάρης γεννήθηκε στην Καστοριά, την 1η Ιουνίου 1927. Γονείς του ήταν οι Καστοριανοί Νικόλαος και Βασιλική Μπαϊρακτάρη.
Ο πατέρας του μετανάστευσε στην Αμερική, όπως και πολλοί άλλοι Καστοριανοί γουναράδες της εποχής, το 1928, όταν ο Δημήτρης ήταν μόλις ενός έτους. Εκεί όμως στάθηκε άτυχος, γιατί ύστερα από τρία χρόνια αρρώστησε και πέθανε. Έτσι ο μικρός Δημήτρης έμεινε ορφανός σε ηλικία 4 ετών.
Αφού τελείωσε το δημοτικό σχολείο συνέχισε στο γυμνάσιο της εποχής του, όπου μαθητή τον βρήκε ο πόλεμος και η κατοχή. Ήταν 17 ετών όταν πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση εναντίον των κατακτητών. Οι κακουχίες του αγώνα είχαν ως αποτέλεσμα να ασθενήσει από πνευμονία, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει το βουνό και να επιστρέψει κρυφά στο σπίτι του, όπου τον περιέθαλψε ο γιατρός Βασίλης Ρουσούλης.
Αμέσως μετά τον πόλεμο τελείωσε το γυμνάσιο, αλλά οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες της εποχής του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο Πανεπιστημιακό, παρότι οι προοπτικές ήταν καλές.
Έκτοτε ασχολήθηκε, όπως οι περισσότεροι Καισαριανοί, με τη γούνα.
Παράλληλα όμως με την εργασία που ασχολούνταν και με τα κοινά. Εξελέγη πρώτος δημοτικός σύμβουλος επί δημαρχίας του Λάκη Παπαμαντζάρη.
Το 1956, ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, μετανάστευσε στη Ν. Υόρκη, όπου δούλεψε εντατικά στην γούνα. Οικονόμος και διορατικός επέστρεψε μόλις έπειτα από τρία χρόνια και άρχισε να χτίζει, το έτος 1959-60, μαζί με τον αδελφό του, την οικοδομή δίπλα στο «Φανάρι». Μετά από έξι μήνες ξαναέφυγε στην Αμερική. Επέστρεψε πολύ σύντομα, το 1961. Επέστρεψε, για να ολοκληρώσει το έργο του που είχε ξεκινήσει, αλλά και για έναν άλλο σκοπό: να βρει τη σύντροφο της ζωής του.
Το καλοκαίρι του 1961 παντρεύτηκε τη Σουλτανίτσα (νίτσα) Πετσάλνικου και επέστρεψε μαζί της στην Αμερική. Εκεί έμειναν μέχρι το 1974, όποτε επέστρεψαν οριστικά για ζήσουν στην Ελλάδα και μάλιστα στη γενέτειρά τους, στην Καστοριά.
Έζησαν οι δύο τους υποδειγματικά ως ζευγάρι και τη μεγάλη αγάπη τους για τον τόπο τους θέλησαν να την κάνουν πράξη με έργο που θα θυμίζει πάντοτε το δημιουργικό πέρασμα τους από τη ζωή. Με ένα έργο που θα δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά της πόλης και του Νομού Καστοριάς να γεύονται τη συστηματική μουσική παιδεία μέσα σε ένα Δημοτικό Ωδείο που ανεγέρθηκε με τα χρήματα της δικής του δωρεάς. Μιας δωρεάς που αποδεικνύει το περίσσευμα της δικής τους ψυχής, το περίσσευμα της δικής τους αγάπης για τη νέα γενιά, για τις νέες γενιές του τόπου μας.
Το «Μπαϊρακτάρειο Δημοτικό Ωδείο», το Δημοτικό Ωδείο Καστοριάς, το οποίο εγκαινιάζουμε θεμελιώθηκε το καλοκαίρι του 2008. Για την ανέγερσή του διατέθηκαν από τον Δημήτριο Μπαϊρακτάρη και τη σύζυγό του Σουλτάνα Πετσάλνικου - Μπαϊρακτάρη 1.000.000 ευρώ.
Το έργο σχεδίασε με πολύ μεράκι και επιμελήθηκε με ακαταπόνητο ενδιαφέρον ο Αρχιτέκτονας Μηχανικός κ. Βασίλειος Αλεξίου τον οποίο ευχαριστώ, εκ μέρους των δωρητών και εκ μέρους μου, ξεχωριστά.
Για να γίνει πράξη το όνειρο του αγαπημένου μας γαμπρού Τάκη και της αγαπημένης μας αδερφής Σουλτανίτσας, εκτός από τα χρήματα χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια και πολλή φροντίδα. Γι’ αυτό σήμερα, που βλέπω το έργο ολοκληρωμένο, αισθάνομαι και εγώ μεγάλη ικανοποίηση, γιατί συνέβαλα σημαντικά στην πραγματοποίησή του. Επίσης να ευχαριστήσω τους δωρητές για την εμπιστοσύνη τους να μου αναθέσουν τη συνολική επίβλεψη των εργασιών μέχρι σήμερα και την τιμή να είμαι μόνιμο μέλος του Δ.Σ. του Ωδείου.
Τέλος, αισθάνομαι την ανάγκη από το βήμα αυτό να συγχαρώ, για μία ακόμη φορά, τον Τάκη Μπαϊρακτάρη και να του ευχηθώ:
ΥΓΕΙΑ, για να χαρεί ολοκληρωμένο το έργο και γεμάτο παιδιά όπως το επιθυμεί.

100 Χρόνια από τη γέννηση του Γ. Ρίτσου

Του Πάνου Κρίκη
25/11/ 2009

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΕΝΑΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΙΝΟΠΑΘΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ
100 Χρόνια από τη γέννηση του Γ. Ρίτσου

Η φετινή χρονιά χαρακτηρίστηκε χρονιά του Γιάννη Ρίτσου. Και τούτο, γιατί πριν από εκατό χρόνια, σε αυτά τα χώματα της Ελληνικής γης και συγκεκριμένα στη Μονεμβασιά του Νομού Λακωνίας είδε το πρώτο φώς ένα από τα αξιότερα και επιφανέστερα τέκνα του πολιτισμού μας, ένας γίγας του ελληνικού πνεύματος, ο ποιητής του ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ, ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ, ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, ΤΗΣ ΣOΝΑΤΑΣ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ και τόσων άλλων σημαντικών έργων, ο προταθείς για Νόμπελ ΤΟ 1968 Γιάννης Ρίτσος.
Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά το 1909 και πέθανε στην Αθήνα το 1990. Η ποίηση του θεωρείται από τις κορυφαίες στιγμές του νεότερου ελληνικού λυρικού λόγου.
Γόνος πλούσιας οικογένειας, που πτώχευσε όμως όταν ο ίδιος ήταν ακόμη έφηβος, φοίτησε στο δημοτικό και στο σχολαρχείο της γενέτειράς του και τελείωσε το γυμνάσιο στο Γύθειο, δημοσιεύοντας το 1924 τα πρώτα του ποιήματα στη Διάπλαση των Παίδων, το περιοδικό που διηύθυνε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Ήδη, όμως, τον είχαν επηρεάσει ο θάνατος της μητέρας του και ενός μεγαλύτερου αδελφού του από φυματίωση (1921). Το 1925 μετακόμισε στην Αθήνα και εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην Εθνική Τράπεζα, αλλά προσεβλήθη και ο ίδιος από φυματίωση και γύρισε στη Μονεμβασιά. Επέστρεψε στην Αθήνα τον επόμενο χρόνο και γράφτηκε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά η κατάσταση της υγείας του και η δυσχερής οικονομική θέση της οικογένειάς του δεν του επέτρεψαν να φοιτήσει. Πέρασε τα επόμενα τέσσερα χρόνια μπαινοβγαίνοντας σε διάφορα σανατόρια, όπου συνέχισε να γράφει ποίηση (δημοσίευσε ποιήματα του στο φιλολογικό παράρτημα της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας) και ήρθε σε επαφή με τη μαρξιστική ιδεολογία μέσω αριστερών διανοουμένων συνασθενών του. Όταν βελτιώθηκε η υγεία του, ανέλαβε το καλλιτεχνικό τμήμα της Εργατικής Λέσχης (1931), όπου εργάστηκε ως αυτοδίδακτος σκηνοθέτης και ηθοποιός, προσχώρησε στο αριστερό εξωκοινοβουλευτικό πολιτικό κίνημα των Πρωτοπόρων και αρθρογραφούσε στο ομώνυμο περιοδικό, ενώ παράλληλα εργαζόταν για βιοπορισμό ως ηθοποιός και χορευτής σε επιθεωρήσεις (1933).
Το 1934 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Τρακτέρ και προσελήφθη ως διορθωτής κειμένων και αργότερα επιμελητής εκδόσεων από τον εκδοτικό οίκο Γκοβόστη, με τον οποίο συνεργαζόταν έως το 1956. Παράλληλα συνδέθηκε με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, του οποίου έγινε μέλος και ξεκίνησε τη συνεργασία του με τον Ριζοσπάστη, υπογράφοντας ως Ι. Σοστίρ, με το όνομα του δηλαδή ανεστραμμένο. Τον επόμενο χρόνο δημοσίευσε το βιβλίο Πυραμίδες (1935) και το 1936 τον Επιτάφιο, έργο εμπνευσμένο από την αιματοβαμμένη απεργία των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης (9 Μαΐου 1936), το οποίο είχε τέτοια απήχηση, ώστε μία από τις πρώτες ενέργειες του δικτατορικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936 του Ιωάννη Μεταξά ήταν η κατάσχεση των απούλητων αντιτύπων και η καύση τους στους στύλους του Ολυμπίου Διός. Ακολούθησαν Το τραγούδι της αδελφής μου (1937), το οποίο εξυμνήθηκε από τον Κωστή Παλαμά, η Εαρινή συμφωνία (1938) και Το εμβατήριο του ωκεανού (1940).
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ο Ρίτσος προσχώρησε το 1942 στο μορφωτικό τμήμα του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) και παράλληλα συνέχισε να γράφει. + Το 1943 εκδόθηκαν η Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής, η Δοκιμασία, από την οποία η λογοκρισία της κατοχικής κυβέρνησης αφαίρεσε τη σύνθεση Παραμονές ήλιου, και ακολούθησε Ο σύντροφός μας Ν. Ζαχαριάδης (1945). Έγραψε, επίσης, το πεζογράφημα Στους πρόποδες της σιωπής (1944), το οποίο καταστράφηκε μαζί με το αρχείο του κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, ύστερα από τα οποία κατέφυγε στην Κοζάνη, όπου ως συνεργάτης του Λαϊκού θεάτρου Μακεδονίας ανέβασε το θεατρικό έργο Η Αθήνα στ’ άρματα (1945). Επέστρεψε στην πρωτεύουσα μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945) και συνεργάστηκε με τα Ελεύθερα Γράμματα και το καλλιτεχνικό τμήμα της ΕΠΟΝ, αλλά το 1948 συνελήφθη και εκτοπίστηκε αρχικά, στη Λήμνο (1948-49) και αργότερα στη Μακρόνησο (1949-50) και στον Άγιο Ευστράτιο (1950-52). Απολύθηκε τελικά τον Αύγουστο του 1952, ύστερα από έντονες διεθνείς διαμαρτυρίες, χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας, και επέστρεψε στην Αθήνα, όπου προσχώρησε στην Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), ξεκίνησε τη συνεργασία του με την εφημερίδα Αυγή και δημοσίευσε το έργο Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1952).
Η περίοδος που ακολούθησε, έως την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, χαρακτηρίστηκε από εντυπωσιακή λογοτεχνική παραγωγικότητα, ενώ παράλληλα ο Ρίτσος καθιερώθηκε διεθνώς ως ένας από τους κορυφαίους ποιητές της γενιάς του και τα έργα του έγιναν ευρύτερα γνωστά στο ελληνικό κοινό, καθώς αρκετά από αυτά μελοποιήθηκαν από τον μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Εξέδωσε τα βιβλία: Αγρύπνια (1954), Πρωινό άστρο (1955) και Η σονάτα του σεληνόφωτος (1956, πρώτο κρατικό βραβείο ποίησης), μεταφράστηκε στα γαλλικά και χαρακτηρίστηκε από τον Γάλλο λογοτέχνη Λουί Αραγκόν έργο μεγαλοφυΐας, προτού ταξιδέψει το 1956 σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Σοβιετική Ένωση, και στην Κούβα. Μετά την επιστροφή του, και παρά τις κατά καιρούς απαγορεύσεις της κρατικής λογοκρισίας, δημοσίευσε τα έργα: Χρονικό (1957), Αποχαιρετισμός (1957), Υδρία (1957), Χειμερινή διαύγεια (1957), Πέτρινος χρόνος (1957), Οι γειτονιές του κόσμου (1957), Όταν έρχεται ο ξένος (1958), Ανυπόταχτη πολιτεία (1958), Η αρχιτεκτονική των δέντρων (1958), Πέρα απ’ τον ίσκιο των κυπαρισσιών (1958, θεατρικό), Οι γερόντισσες κι η θάλασσα (1959), Μια γυναίκα πλάι στη θάλασσα (1959, θεατρικό), Το παράθυρο (1960), Η γέφυρα (1960), Ο μαύρος άγιος (1961), Ποιήματα (2 τόμοι, 1962), Το νεκρό σπίτι (1962), Κάτω απ’ τον ίσκιο του βουνού (1962), Το δέντρο της φυλακής και οι γυναίκες (1963), 12 ποιήματα για τον Καβάφη (1963), Μαρτυρίες Α΄ σειρά (1963), Ποιήματα (3ος τόμος, 1964), Παιχνίδια τ’ ουρανού και του νερού (1964), Φιλοκτήτης (1965), Ρωμιοσύνη (1966), Ορέστης (1966), Μαρτυρίες Β΄σειρά (1966) και Όστραβα (1967).
Την ημέρα του πραξικοπήματος του 1967 συνελήφθη και εκτοπίστηκε αρχικά στη Γυάρο και έπειτα στη Λέρο. Τον Αύγουστο του 1968 μεταφέρθηκε άρρωστος στην Αθήνα, αλλά μετά από έναν μήνα εκτοπίστηκε και πάλι στη Λέρο και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην πόλη καταγωγής της συζύγου του, το Καρλόβασι Σάμου, όπου τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Παρά τις απαγορεύσεις δεν σταμάτησε να γράφει και δημοσίευσε είτε στο εξωτερικό (όπου τα έστελνε κρυφά) είτε στην Αθήνα μετά το 1971, όταν περιορίστηκε η λογοκρισία, τα έργα: Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα (1972), Η Ελένη (1972), Χειρονομίες (1972), Τέταρτη διάσταση (1972), Η επιστροφή της Ιφιγένειας (1972), Χρυσόθεμις (1972), Ισμήνη (1972), 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (1973), Διάδρομος και σκάλα (1973), Γκραγκάντα (1973), Σεπτήρια και δαφνηφόρια (1973), Ο αφανισμός της Μήλος (1974).
Μετά την πτώση της δικτατορίας γύρισε στην Αθήνα και συνέχισε με αμείωτη θέρμη τη λογοτεχνική του παραγωγή, εκδίδοντας μεταξύ άλλων τα βιβλία: Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο (1974), Καπνισμένο τσουκάλι (1974), Κωδωνοστάσιο (1974), Χάρτινα (1974), Ο τοίχος μέσα στον καθρέφτη (1974), Μελετήματα (1974, δοκίμια), Η Κυρά των Αμπελιών (1975), Η τελευταία π.Α. εκατονταετία (1975), Ποιήματα (4ος τόμος, 1975), Το υστερόγραφο της δόξας (1975), Ημερολόγιο εξορίας (1975), Μαντατοφόρες (1975), θυρωρείο (1976), Το μακρινό (1977), Γίγνεσθαι (1977), Βολιδοσκόπος (1978), Τοιχοκολλητής (1978), Τροχονόμος (1978), Η πύλη (1978), Το σώμα και το αίμα (1978), Μονεμβασιώτισσες (1978), Το τερατώδες αριστούργημα (1978), Φαίδρα (1978), Λοιπόν; (1978), Το ρόπτρο (1978), Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα (1978), Γραφή τυφλού (1979), Τα μονόχορδα (1980), Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού (1980), Συντροφικά τραγούδια (1981), Τα ερωτικά (1981).
Η περίοδος της μεταπολίτευσης, όμως, ήταν για τον Ρίτσο και η περίοδος διεθνών τιμών και βραβεύσεων για τα έργα του, που μεταφράστηκαν σε 45 γλώσσες. Από τις πολυάριθμες διακρίσεις ξεχωρίζουν, μεταξύ άλλων: η εκλογή του ως μέλους της Ακαδημίας Επιστημών και Γραμμάτων του Μάϊντς (1970), το διεθνές βραβείο Δημητρόφ (1974), το διεθνές βραβείο Λένιν της Σοβιετικής Ένωσης (1977), το βραβείο του ΟΗΕ ως «ποιητή της διεθνούς ειρήνης» (1986), η κοπή γαλλικού μεταλλίου με το όνομά του (1986), το παράσημο της Ιταλικής Δημοκρατίας (1992, μετά το θάνατο του) κ.α. Επίσης, ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1974), του βρετανικού πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ (1974), του πανεπιστημίου της Λειψίας (1984) και της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1987).
Εκτός από την πρωτότυπη εργασία του, ο Ρίτσος μετέφρασε στα ελληνικά και πλήθος λογοτεχνικών έργων, μεταξύ των οποίων κείμενα των Αλεξέι Τολστόι, Ναζίμ Χικμέτ, Ιλία Έρενμπουργκ, Αλεξάντρ Μπλοκ, Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Αττίλα Γιόζεφ, Νικολάς Γκιγιέν κ.α.

+ ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Στο ιστορικό μου κείμενο: «Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΑΜΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ», γράφω:
Εκατοντάδες είναι οι γίγαντες του πνεύματος, το σύνολο σχεδόν των διανοούμενων της Ελλάδος, το καλύτερο κοινωνικά και πνευματικά τμήμα του λαού μας, η αφρόκρεμα των πνευματικών ανθρώπων, που συμμετείχαν ολόψυχα στην εποποιία και το μεγαλούργημα της Εθνικής μας Αντίστασης, που με το έργο τους στη συνέχεια διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στην πορεία και εξέλιξη του πολιτισμού , της πνευματικής και ψυχικής καλλιέργειας των Ελλήνων. Όλα άτομα αξιόλογα και με τον αρμόζοντα ηθικό χαρακτήρα. Ναι μεν ηττήθηκε στρατιωτικά η αριστερά το 1949 (στο Γράμμο) επιβλήθηκε όμως - παρά το καθεστώς της βίας και της τρομοκρατίας που επικράτησε από το μεταδεκεμβριανό κράτος και παρακράτος - , η μοναδική, η ασυναγώνιστη, η ζωογόνος κουλτούρα, μια κουλτούρα που δεν μπορεί να την μιμηθεί και να την ξεπεράσει κανείς και καμία εποχή. Ένα σύνολο πνευματικών δραστηριοτήτων - διανόηση, καλές τέχνες κλπ - της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς ανόθευτης και απαλλαγμένης από υποκρισία και προσποίηση, όχι κακέκτυπη και σοσιαλδημοκρατική, η οποία φώτισε, καθοδήγησε και έδωσε μια νέα διάσταση στο πνευματικό, κοινωνικό, πολιτικό και ιστορικό γίγνεσθαι, που ενίσχυσε τον πολιτισμό, το σύνολο των πνευματικών και καλλιτεχνικών επιδόσεων και επιτευγμάτων των Ελλήνων. Επιπλέον από την Εθνική μας Εαμική Αντίσταση ξεπρόβαλε η πραγματική, η αληθινή Αριστερή διανόηση των κοινωνικών και πολιτικών οραμάτων και όχι η πλασματική, η κακέκτυπη και ψευδεπίγραφη, δηλαδή η «Αριστερά» της εξυπηρέτησης των στενά ατομικών συμφερόντων και του βολέματος, της αριστεράς εκείνης που κυριάρχησε μετά το 1981, ιδίως στα ιδιωτικά ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Είναι η Αριστερά εκείνη, η ευσυνείδητη, η αξιοπρεπής, η αξιόπιστη και πιστή στις πανανθρώπινες αξίες και ηθικές αρχές, που με την πνοή της άνοιξης ενίσχυσε τις πνευματικές, ψυχικές και ηθικές δυνάμεις του Έλληνα και σηματοδότησε την εποχή μας, αλλά θα σηματοδοτεί αέναα με τα πνευματικά δημιουργήματα των ανθρώπων της τον πολιτισμό της Ελλάδος και της ανθρωπότητας. Σε αντίθεση με τα σημαντικά και αξιόλογα πνευματικά δημιουργήματα των αριστερών, η νικήτρια παράταξη, σε αναλογία με την αριστερά, υπολείπεται σε έργα μεγάλης σημασίας και αξίας. Όπως και σε γίγαντες της διανόησης.
Η λεγόμενη συντηρητική παράταξη υστερεί ειδικά στους τομείς των πνευματικών δημιουργημάτων του ανθρώπου, όπως της Τέχνης, της Μουσικής, της Ποίησης, της Δημοσιογραφίας, της Λογοτεχνίας, του Θεάτρου, των Εικαστικών Τεχνών κα. Οι εκατοντάδες διανοούμενοι που συμμετείχαν ολόψυχα στην Εαμική Εθνική Αντίσταση είναι άνθρωποι που διαπλάστηκαν, διαμορφώθηκαν και ζυμώθηκαν με τις σοσιαλιστικές ιδέες και πλάι στο λαό. Με τα απειράριθμα, εθνωφελή, κοινωνικά και απαράμιλλα πνευματικά τους έργα έδωσαν ιδιαίτερη βαρύτητα στον άνθρωπο, στα πανανθρώπινα ιδανικά του Σοσιαλισμού, της Δημοκρατίας, της Ειρήνης και στις ανθρωπιστικές, κοινωνικές και πολιτικές αξίες. Σε ό,τι θεωρείται και είναι ωφέλιμο και καλό από πνευματική, ηθική και πρακτική άποψη για την κοινωνία και τα άτομα κάθε χώρας.
Μεταξύ των δεκάδων γιγάντων του πνεύματος, των κορυφαίων της Επιστήμης, της Λογοτεχνίας, της Τέχνης και της Μουσικής, με αναγνωρισμένη αξία, με διεθνή απήχηση και κύρος, μια προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας, θεωρώ και τον Γιάννη Ρίτσο, τον οποίο μάλιστα κατατάσσω στο Πάνθεον των ανθρώπων του πνεύματος.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΘΛΙΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΑΣ

Γράφει ο Πάνος Κρίκης
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΘΛΙΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΑΣ

Α΄ Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Ως γνωστόν, πολιτική είναι ένα σύνολο θεμάτων που έχουν σχέση με τα κοινά, τη ζωή του κοινωνικού συνόλου και το σύνολο των πρακτικών διακυβέρνησης ενός κράτους. Και πολιτικός είναι το πρόσωπο που συμμετέχει ενεργά στην πολιτική, όπως ο Βουλευτής, ο Νομάρχης, ο Δήμαρχος και κάθε αιρετός εκπρόσωπος του λαού.
Η Ελλάδα ουδέποτε ευτύχησε να έχει στοιχειωδώς καλή δημόσια διοίκηση. Σχεδόν σε όλες τις «τριτοκοσμικές» χώρες της Ασίας και της Αφρικής οι υπηρεσίες λειτουργούν καλύτερα απ’ ό,τι σε μας, αφού όλες υπήρξαν αποικίες Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων, Ολλανδών, Βέλγων, κ.ά. Είναι μεγάλη ντροπή για όλους μας η κατάντια της λειτουργίας του κράτους που αντί να βελτιώνεται, συνεχώς επιδεινώνεται. Και πρέπει να μας προβληματίσει διπλά το γεγονός ότι είμαστε τόσο ανίκανοι να αντιστρέψουμε αυτήν την πορεία.
Η πτωτική πορεία άρχισε από το 1981, όταν η τότε κυβέρνηση φρόντισε να διαλύσει ό,τι είχε απομείνει όρθιο, καταργώντας τους Γενικούς Διευθυντές των Υπουργείων. Στην πορεία, χάρη στην πελατειακή σχέση και την πλήρη απροθυμία εκσυγχρονισμού της λειτουργίας του κράτους, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων πολλαπλασιάστηκε, αλλά ταυτόχρονα μειώθηκε κάθετα η ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών στον δύσμοιρο πολίτη και φορολογούμενο.
Κομματισμός, αναξιοκρατία και αθλιότητες (όπως συνεχείς ρουσφετολογικές παροχές και απίστευτα προνόμια), παροπλισμός και ευνουχισμός ικανών στελεχών, έφεραν την δημόσια διοίκηση στα σημερινά της χάλια. Φτάσαμε η Ελλάδα να έχει 5 φορές περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από όσους πραγματικά χρειάζεται και παράλληλα, όλοι να μιλούν για «μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό» ή για «τεράστια υπηρεσιακά και λειτουργικά κενά», απαιτώντας νέες στρατιές αργόμισθων και αργόσχολων. Κανείς, όμως, απ’ όλους αυτούς δεν σκέφτεται και προφανέστατα δεν έχει ιδέα πώς να εκσυγχρονίσει τον τρόπο λειτουργίας του κράτους.
Οι Κυβερνήσεις των τελευταίων 35 ετών, προσπάθησαν να καλύψουν την απερίγραπτη ανεπάρκεια με ορδές ακριβοπληρωμένων συμβούλων, συχνά χρυσοκάνθαρων νέων, παντελώς άσχετων, που όμως κουβαλούσαν στην πλάτη σπουδαίες ακαδημαϊκές περγαμηνές. Έτσι έφτασαν υπουργοί να απασχολούν 30, 40 και βάλε συμβούλους(!), αμειβόμενους με πολλές χιλιάδες ευρώ τον μήνα ο καθένας για να αναδεικνύουν την απειρία και την ασχετοσύνη τους, συχνά ακόμα και την απύθμενη βλακεία τους.
Αυτή η παιδαριώδης και εκ του πονηρού πρακτική διορισμού συμβούλων που επεκτάθηκε και στους Βουλευτές, Περιφερειάρχες, Νομαρχίες, Δήμους κλπ. (συχνότατα μαθητευόμενων μάγων), έφτασε να στοιχίζει στον Έλληνα φορολογούμενο απίστευτα ποσά, αφού στις αμοιβές τους πρέπει να προστεθεί εκατονταπλάσιο ίσως ποσό από τη ζημιά που κάνει η απραξία, η αστοχία ή η βλακεία τους!
Αυτή η μάστιγα των «εμπίστων» πρέπει άμεσα να σταματήσει. Και από εκεί θα κριθεί και ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Τι θα πει «έμπιστοι»; Για να διοικήσεις χρειάζεσαι ανθρώπους έμπειρους, ικανούς, δημιουργικούς, αποτελεσματικούς και επαγγελματίες. Έμπιστους θέλει η μαφία, οι διάφορες συμμορίες και όσοι έχουν κάτι να κρύψουν, εξυπηρετώντας άνομους σκοπούς. Όταν είσαι «καθαρός», δεν χρειάζεσαι «έμπιστους», παρά μόνο ικανούς.
Με όλους αυτούς τους «ειδικούς» και «έμπιστους» καταντήσαμε την Ελλάδα παράδεισο παρασίτων και εκτροφείο απίστευτης διαφθοράς, αφού αντί να φτιάξουμε σύγχρονη δημόσια διοίκηση, συστηματικά διαλύουμε και κονιορτοποιούμε ό,τι χρήσιμο υπάρχει.

Β΄ ΠΛΗΜΜΥΡΙΔΑ ΑΧΡΗΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΤΤΩΝ
Παραδοσιακή εποχή απεργιών
Ο μήνας Δεκέμβριος είναι η παραδοσιακή εποχή των απεργιών. Εάν διευρύνουμε λίγο την έννοια του «σκουπιδιού», ώστε να περιλάβει κάθε απορριπτέο και άχρηστο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ελλάς, η Ελληνική κοινωνία είναι πνιγμένη στα σκουπίδια και στα κάθε είδους παράσιτα που οι σκουπιδότοποι εκτρέφουν. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι αυτή τούτη η υπηρεσία αποκομιδής απορριμμάτων του Δήμου είναι μια βιομηχανία παραγωγής αχρήστων και περιττών. Πώς; Μα βεβαίως, ο μόνος λόγος που προσλαμβάνονται κάθε χρόνο συμβασιούχοι (οι επίδοξοι απεργοί της επομένης «σαιζόν») είναι διότι ισάριθμοι συνάδελφοί τους κατόρθωσαν να αποδείξουν ότι είναι άχρηστοι και να μεταταχθούν από το επαχθές επάγγελμά τους, σε άλλες υπηρεσίες γραφείου!

Γ΄ ΠΑΙΔΕΙΑ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ
Άραγε πόσοι καθηγητές είναι ικανοποιημένοι με την χρησιμότητά τους, στην κοινωνία όταν βλέπουν τα προϊόντα της διδασκαλίας, τους φοιτητές τους να εξοργίζονται διαμαρτυρόμενα διότι δεν έχουν «μέλλον» και «όραμα», και τους απορρίπτουν ως αχρήστους. Και είναι άχρηστοι εξ αντικειμένου εφ’ όσον δεν κατόρθωσαν να παιδαγωγήσουν τους νέους που τους εμπιστεύθηκε η κοινωνία – ούτε να διαφυλάξουν την περιουσία του λαού που τους καλοπληρώνει. Βεβαίως η πρώτη αιτία της καταστροφής είναι η μοναδική – παγκοσμίως – η ηλιθιότητα των εμπνευστών της συνδιοίκησης των ΑΕΙ και της εκλογής των Πρυτάνεων από φοιτητές κατά 40%. (Δι’ ενός και μόνον κομματικού εκπροσώπου μάλιστα!). Βεβαίως η Αριστερά το εκμεταλλεύεται. Ασφαλώς οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας δεν το ανέτρεψαν. Αλλά οι καθηγητές αν είχαν συνείδηση της θέσης τους έπρεπε να το είχαν αποτρέψει παραιτούμενοι συνολικά και ομόφωνα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, το Κράτος και η πολιτική ηγεσία στραγγαλίζουν την Παιδεία μέσω μιας γραφειοκρατίας που σαν ψαρόκολλα καθυστερεί κάθε αυτόνομη απόφαση των ιδρυμάτων. Αυτοί είναι οι πιο άχρηστοι και περιττοί από όλους. Όλοι εκείνοι που μας παρουσιάζονται, προεκλογικά, με το περίβλημα μιας ελκυστικής συσκευασίας οραμάτων, ιδεών και ελπίδων. Μετά, η συσκευασία απορρίπτεται και κάθονται στην πλάτη μας σαν τσιμπούρια μαζί με όλες τις ορδές και τις «υπηρεσίες» που έχουν φροντίσει να περιφρουρήσουν τα κεκτημένα τους. Εμείς είμαστε δυστυχώς «τα κεκτημένα» τους.

Δ΄ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

«Όσοι μελέτησαν την τέχνη του διοικείν,
έχουν πειστεί ότι η τύχη των κρατών
εξαρτάται κατά βάση από την
εκπαίδευση των νέων»
(Αριστοτέλης, Στάγειρα Χαλκιδικής).

Εμείς, λοιπόν, οι άθλιοι Νεοέλληνες, φροντίζουμε να εκπαιδεύσουμε τους νέους μας με τον χειρότερο τρόπο: Με σημαία την υποκρισία, με υπέρτατη αξία την περιφρόνηση του άλλου και με καθημερινή πρακτική την αυτοκαταστροφή μας, θεωρούμε την ασυδοσία ελευθερία, τον φασισμό δημοκρατία, την κουτοπονηριά ευφυΐα και τον αλληλοεμπαιγμό εποικοδομητικό διάλογο.
Σύμβολα, θεσμοί, αλλά και πρόσωπα, διασύρονται με βαρβαρότητα, τη στιγμή που προβάλλονται σε όλη την επικράτεια θέσεις ασήμαντων ανθρώπων, που συστηματικά δηλητηριάζουν και διαλύουν την κοινωνία μας. Όλοι αυτοί που με «ιερή» αγανάκτηση, δήθεν «παλεύουν» για μια καλύτερη Ελλάδα και δήθεν νοιάζονται για τη δύσμοιρη νεολαία μας, δίνουν εμφαντικά το παράδειγμα της υ π ο κ ρ ι σ ί α ς, της εξαπάτησης, της περιφρόνησης, ακόμα και της υποτίμησης της νοημοσύνης των άλλων.
Τα πράγματα όμως, έχουν φτάσει στο απροχώρητο: Η Ελλάδα διασύρεται στο εξωτερικό όσο δεν φαντάζεται ο (εθισμένος στην αθλιότητα) Έλληνας πολίτης. Οι Ευρωπαίοι, αλλά και όλη η υφήλιος, απορεί με την πλήρη αναρχία και ασυδοσία που υπάρχει στην χώρα μας. Η οικονομία μας πλήττεται βάναυσα, το εμπόριο καταρρέει, ο τουρισμός καταστρέφεται και εμείς συζητάμε στα «παράθυρα». Τα ΜΜΕ – με λίγες εξαιρέσεις – παραπληροφορούν και αποπροσανατολίζουν.
Κι’ έτσι, η νεολαία μας ξεκινάει τη βραδιά της στη μία το πρωί, τα ναρκωτικά δίνουν και παίρνουν, τα θανατηφόρα δυστυχήματα πολλαπλασιάστηκαν και μαζί τους πολλαπλασιάζονται αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, κουλτουριάρηδες της συμφοράς, φασιστοειδή και (δήθεν) προστάτες του λαού. Και η χώρα μας οδεύει ολοταχώς σε κοινωνική και οικονομική παρακμή.
Ίσως μόνο η σοφή διαπίστωση του Γερμανού φιλοσόφου Arthur Schopenhauer (1788-1860) μπορεί να μας παρηγορήσει:
«Η αλήθεια περνάει τρία στάδια: πρώτο γελοιοποιείται, μετά πολεμάται και τελικά γίνεται αποδεκτή ως αυτονόητη».

ΑΝΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ


Γράφει ο Πάνος Κρίκης
Μάρτιος 2010

ΑΝΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Οι προτρεπτικοί αυτοί λόγοι απευθύνονται στους πραγματικούς – αληθινούς οπαδούς και στελέχη της τοπικής Νέας Δημοκρατίας, τους γνωστούς και ανυπόκριτους, αυτούς που ενστερνίστηκαν με προθυμία τις βασικές πολιτικές και ιδεολογικές αρχές του κόμματος της Ν. Δ., όπως τις προσδιόρισε ο ιδρυτής της αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής στο Συνέδριο του Κόμματος της «ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΑΣ», στις 5 Μαΐου 1979. Δεν απευθύνονται στους οπαδούς της Χρυσής Αυγής, τους οπαδούς της 21ης Απριλίου, τα άτομα ολοκληρωτικών αντιλήψεων, και σε όσους αναμοχλεύουν τα πάθη και τα μίση του παρελθόντος, που για λόγους ατομικού και μόνον συμφέροντος στεγάζονται σ’ αυτήν και την ζημιώνουν πολιτικά και ηθικά.
Τους λέω λοιπόν, ότι τώρα που η Νέα Δημοκρατία αναζητεί και το ιδεολογικό της στίγμα, είναι μοναδική ευκαιρία για την Καστοριά, να εμπλουτισθεί το ανθρώπινο δυναμικό της με νέα πρόσωπα, με ιδεολογική, πολιτική και εθνική καθαρότητα και όχι με τα γνωστά λαμόγια. Τούτων ένεκα επιβάλλονται δραστικές παρεμβάσεις και αναποδογυρίσματα. Πως σήμερα σε τοπικό επίπεδο η Ν. Δ., αποτελεί ένα πολύμορφο μωσαϊκό ακροδεξιών, δεξιών, χουντικών, πρώην κομμουνιστών και αριστερών, Αντιστασιακών, από κατάλοιπα του δοσιλογισμού και του παρακράτους, ένα συνονθύλευμα ετερόκλιτων στοιχείων. Και ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα – και δεν είναι τυχαίο – μονάχα πολιτικοί με προέλευση την πατριωτική Δεξιά, το παραδοσιακό Κέντρο ή ακόμα και την καθαρότερη Αριστερά, που δεν κουβαλούν δηλαδή τα ενοχοποιητικά συμπλέγματα της εποχής του εμφύλιου, τολμούν να αναμετρηθούν με τα σύμβολα και τα ιερά της απυρόβλητης ουσιαστικά Αριστεράς, εδώ τον ρόλο αυτόν, τον παίζουν αυτόκλητοι πατριδοκάπηλοι, βεβαρημένοι με αντεθνικό παρελθόν και όχι πρόσωπα εκλεγμένα στις κομματικές θέσεις. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, στην Καστοριά την αντιαριστερή κριτική δεν την ασκούν ακροδεξιοί, δεξιοί και κεντροδεξιοί, ήτοι πρόσωπα άμεμπτα από Εθνική και πολιτική άποψη, αλλά απόγονοι του δοσιλογισμού, του παρακράτους, με ενσταλαγμένες ενοχές και ευθύνες για την εμφύλια περιπέτεια.
Ναι, επιβεβλημένη η κριτική είτε Αντικομμουνιστική, είτε αντισοσιαλδημοκρατική, είτε στρεφόμενη κατά αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές πολιτικές, όχι όμως από πρόσωπα Εθνικώς και πολιτικώς επιλήψιμα που κουβαλούν φορτία ενοχών απέναντι στο 60% του Ελληνικού λαού. Σε τοπικό επίπεδο τα στελέχη και οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας πρώτον πρέπει να υπερασπιστούν την ιδεολογική καθαρότητα του κόμματος, δηλαδή τον Κεντροδεξιό προσανατολισμό του και στην οικονομία τον φιλελευθερισμό και δεύτερον να εκλέξουν στα αιρετά αξιώματα και στις τοπικές οργανώσεις πρόσωπα άμεμπτα, ηθικώς ανεπίληπτα, φίλεργα, με ευαισθησία στα εθνικά μας θέματα και μη εμφορούμενα από τα διχαστικά βιώματα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, πρόσωπα δηλαδή που στρέφονται κατά της Εθνικής Ενότητος και Ομοψυχίας.
Στην Ελλάδα του 2010, υπάρχουν πολλοί ακραίων πολιτικών αντιλήψεων χώροι που άνετα μπορούν να στεγαστούν όσοι δεν συμφωνούν με τη σημερινή φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας. Την έχουν προκαλέσει αρκετή πολιτική ζημία, γι’ αυτό καιρός είναι να αλλάξουν στρατόπεδο και επειδή σαν ιδιοτελείς που είναι δεν θα το κάνουν, ας τους απολακτίσουν τα υγιή στελέχη του κόμματος.

ΑΝΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΑΝΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο Πάνος Κρίκης
Μάρτιος 2010

ΑΝΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Οι προτρεπτικοί αυτοί λόγοι απευθύνονται στους πραγματικούς – αληθινούς οπαδούς και στελέχη της τοπικής Νέας Δημοκρατίας, τους γνωστούς και ανυπόκριτους, αυτούς που ενστερνίστηκαν με προθυμία τις βασικές πολιτικές και ιδεολογικές αρχές του κόμματος της Ν. Δ., όπως τις προσδιόρισε ο ιδρυτής της αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δεν απευθύνονται στους οπαδούς της Χρυσής Αυγής, τους οπαδούς της 21ης Απριλίου και τα άτομα ολοκληρωτικών αντιλήψεων που για λόγους ατομικού και μόνον συμφέροντος στεγάζονται σ’ αυτήν και την ζημιώνουν πολιτικά και ηθικά.
Τους λέω λοιπόν, ότι τώρα που η Νέα Δημοκρατία αναζητεί και το ιδεολογικό της στίγμα, στην Καστοριά επιβάλλονται δραστικές παρεμβάσεις και αναποδογυρίσματα. Πως σήμερα σε τοπικό επίπεδο η Ν. Δ., αποτελεί ένα πολύμορφο μωσαϊκό ακροδεξιών, δεξιών, χουντικών, πρώην κομμουνιστών και αριστερών, Αντιστασιακών, από κατάλοιπα του δοσιλογισμού και του παρακράτους, ένα συνονθύλευμα ετερόκλιτων στοιχείων. Και ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα – και δεν είναι τυχαίο – μονάχα πολιτικοί με προέλευση το παραδοσιακό Κέντρο ή ακόμα και την καθαρότερη Αριστερά, που δεν κουβαλούν δηλαδή τα ενοχοποιητικά συμπλέγματα της εποχής του εμφύλιου, τολμούν να αναμετρηθούν με τα σύμβολα και τα ιερά της απυρόβλητης ουσιαστικά Αριστεράς, εδώ τον ρόλο αυτόν, τον παίζουν αυτόκλητοι και όχι εκλεγμένοι στα όργανα. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, στην Καστοριά την αντιαριστερή κριτική δεν την ασκούν ακροδεξιοί και δεξιοί, πρόσωπα άμεμπτα από Εθνική και πολιτική άποψη, αλλά απόγονοι του δοσιλογισμού, του παρακράτους, με ενσταλαγμένες ενοχές και ευθύνες για την εμφύλια περιπέτεια.
Ναι, επιβεβλημένη η κριτική είτε Αντικομμουνιστική, είτε αντισοσιαλδημοκρατική, πλην όχι από πρόσωπα Εθνικώς και πολιτικώς επιλήψιμα που κουβαλούν φορτία ενοχών απέναντι στο 60% του Ελληνικού λαού. Σε τοπικό επίπεδο τα στελέχη και οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας πρώτον πρέπει να υπερασπιστούν την ιδεολογική καθαρότητα του κόμματος, δηλαδή τον Κεντροδεξιό προσανατολισμό του και στην οικονομία τον φιλελευθερισμό και δεύτερον να εκλέξει στα αιρετά αξιώματα και στις τοπικές οργανώσεις πρόσωπα μη εμφορούμενα από τα διχαστικά βιώματα και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Σήμερα, υπάρχουν πολιτικοί χώροι, όπως Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ κλπ που μπορούν να στεγαστούν όσοι δεν συμφωνούν με τη σημερινή φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας.

Ανοιχτή Επιστολή Κύριον Κώσταν ΚαραμανλήΠρόεδρον Κυβερνήσεως Καστοριά 10/10/2007

Ανοιχτή Επιστολή
Κύριον
Κώσταν Καραμανλή
Πρόεδρον Κυβερνήσεως
Αθήνας
Καστοριά 10/10/2007


Κύριε Πρωθυπουργέ,
Λίγους μήνες μετά την εκλογική νίκη – Μάρτιος 2004 – και την ανάληψη της Πρωθυπουργίας, με μια δήλωσή σας που προκάλεσε ΣΟΚ στο πανελλήνιο και που εξέπληξε τους Έλληνες, διακηρύξατε δημόσια ότι η Ελλάδα κυβερνάται από «Νταβατζήδες», – προστάτες του πολιτικού συστήματος –, και γι’ αυτό θα επιχειρήσετε μια εθνική ομαδική προσπάθεια για «επανίδρυση» του Κράτους, για την εξυγίανση του δημοσίου βίου, μια Εθνική σταυροφορία για την καταπολέμηση των εστιών μόλυνσης που υπάρχουν σε όλους τους χώρους και σε πολλά τμήματα της Δημόσιας Διοίκησης, μιάς διοίκησης που είναι διαποτισμένη, όπως συνομολογούν οι πάντες, από τη διαφθορά και απειλεί εκ βάθρων τα θεμέλια του Έθνους, του πολιτικού μας συστήματος, της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Η εκστρατεία εξυγίανσης και κάθαρσης θα συμπεριελάμβανε ασφαλώς όλους τους ευπαθείς τομείς της Ελληνικής Πολιτείας, τους πολιτειακούς θεσμούς, τα διοικητικά όργανα, τις υπηρεσίες και οργανισμούς του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ που υλοποιούν τα κρατικά προγράμματα. Ειδικώτερα, ως πρώτιστο καθήκον τάξατε να βάλετε το μαχαίρι ως το κόκαλο στα πρόσωπα που ασκούν Δημόσια Διοίκηση, που συντονίζουν τα κυβερνητικά προγράμματα και έχουν εθισθεί στη διαφθορά, και στον χρηματισμό, αλλά και λόγω ανεπάρκειας και πολιτικού αμοραλισμού, αποτελούν ανασχετικό παράγοντα για πρόοδο, παραγωγή εποικοδομητικού έργου, για ένα καλύτερο αύριο. Απεδείχθη κατά τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι και στο κόμμα σας, πρόσωπα που ασκούσαν εξουσία, πρόσωπα υψηλόβαθμα, ενεπλάκησαν σε παράνομες υποθέσεις και σε υποθέσεις διαφθοράς.
Και επειδή η διαφθορά ακολουθεί ποικίλα μονοπάτια, δεν μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει χωρίς διεφθαρμένα κατά κανόνα πρόσωπα, χωρίς διεφθαρμένα διοικητικά στελέχη όλων των βαθμίδων, χωρίς αιρετούς άρχοντας ή και άτομα διορισμένα από την Κυβέρνηση. Εάν είχε προηγηθεί η κάθαρση και η απαλλαγή της κρατικής μηχανής και του κόμματός σας από μη υγιή στοιχεία, εάν η καθαρότητα των προσώπων είχε διασφαλισθεί, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και οι διεφθαρμένοι ιδιώτες θα προσέκρουαν σε έναν ζωντανό προστατευτικό ανθρώπινο κλοιό, σε ένα αδιαπέραστο τείχος, ώστε η ωφέλεια να είναι πολλαπλή, δηλαδή περιορισμός της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, επίτευξη των Κυβερνητικών στόχων, διαφάνεια, καλύτερη και αποτελεσματικότερη Δημόσια Διοίκηση.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Εάν το πολιτικό και διοικητικό προσωπικό είναι διεφθαρμένο, εάν οι αξιωματούχοι της κρατικής ιεραρχίας και πρόσωπα του κρατικού μηχανισμού αιρετά και δοτά που αποτελούν το στελεχιακό δυναμικό του κόμματός σας στην επαρχία υπηρετούν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, δηλαδή τα συμφέροντα που αναπτύσσονται παρασκηνιακά μεταξύ αυτών και διαφόρων επιχειρηματιών.
Εάν πρόσωπα που χρίστηκαν από σας Βουλευταί, Νομάρχαι, Δήμαρχοι κλπ, δεν είχαν έξωθεν καλή μαρτυρία και παρά ταύτα εξελέγησαν, γιατί οι ψηφοφόροι τα στήριξαν σαν κομματικούς υποψηφίους, είναι διεφθαρμένα (υποθετικός συλλογισμός) και η δράση και ο ρόλος τους δεν προσδιορίζονται από πολιτικά και κοινωνικά προγράμματα, ηθικές αρχές και παραδοσιακές αξίες, αλλά από την ανάπτυξη σχέσεων συναλλαγής με τους πολίτες (πελατειακές σχέσεις) και από μία συνειδητή άρνηση των ηθικών κανόνων, τότε η όλη προσπάθεια κάθαρσης θα πέσει στο κενό, δεν θα ευδοκιμήσει και δεν θα αποφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Επειδή, στον Νομό μας, το ποιόν μερικών αιρετών στελεχών, υψηλόβαθμων και μεσαίων δεν είναι αυτό που ενδείκνυται από τα πράγματα και τις περιστάσεις, γιατί δεν έχουν τα στοιχειώδη ηθικά και ψυχικά χαρίσματα, δεν συντρέχει στο πρόσωπό τους «το καλός καγαθός», τότε οι στόχοι σας ποτέ δεν θα επιτευχθούν και κάθε προσπάθεια «επανίδρυσης» του Κράτους δεν θα καταλήξει πουθενά, θα πέσει στο κενό.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Εάν στην ιεράρχηση των στόχων σας πρώτη προτεραιότητα αποτελούσε η εξυγίανση του κόμματός σας και πρώτο μέλημα το κοσκίνισμα των στελεχών και η απολάκτιση όσων προσώπων στερούνταν ή στερούνται των ηθικών προσόντων, τότε η ουσιαστική προσπάθεια, – εάν ποτέ υπήρξε αληθής πρόθεση – για εξυγίανση-κάθαρση θα είχε θετικά αποτελέσματα και δεν θα ανέκυπταν τα σκάνδαλα των ομολόγων, του Βατοπεδίου, της Siemens, κλπ. Πολλά είναι τα πρόσωπα του κόμματός σας, που στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό, πάντα σε τοπικό επίπεδο που συνειδητά ή από έλλειψη ενδιαφέροντος, με τις πράξεις και παραλείψεις τους υπονομεύουν και υποσκάπτουν την Κυβερνητική πολιτική και εσάς προσωπικά. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα της υπονόμευσης:
• Αποναρκοθέτηση του Γράμμου. Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του αιώνος, στο οποίο λέγεται ότι εμπλέκονται και πρόσωπα του περιβάλλοντός σας. (Βλέπετε επερωτήσεις των Βουλευτών της Αντιπολίτευσης κ.κ. Καρχιμάκη και Πετσάλνικου).
• Διασπάθιση από τον Νομάρχη Καστοριάς απερίσκεπτα και χωρίς φειδώ μεγάλων χρηματικών ποσών (150.000 € ετησίως) για την αυτοπροβολή του από τα τοπικά ΜΜΕ.
• Κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος σε αργόσχολους ειδικούς συμβούλους και εταιρεία χρηματοδοτούμενη από τη Ν.Α., χωρίς τη διαφάνεια που απαιτεί η καλή και χρηστή Διοίκηση. (Βλέπετε αρθρογραφία τοπικού Τύπου).
• Διάθεση των μηχανημάτων της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Καστοριάς σε Νομαρχιακό σύμβουλο, για την διαμόρφωση του χώρου του οικοπέδου του. (Βλέπετε καταγγελίες τοπικού Τύπου).
• Διάθεση κονδυλίων της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης κατά το δοκούν, σε φυσικά πρόσωπα, για πνευματικά δημιουργήματα αμφιβόλου αξίας ή μεγάλου τοπικού ενδιαφέροντος με κριτήρια καθαρώς πελατειακά, δηλαδή εξυπηρέτηση προσώπων με αντάλλαγμα την παροχή υποστήριξης.
• Αντί της σεμνότητας και μετριοφροσύνης, τονίζεται η υπεροψία και η ξιπασιά. Αντί της νομιμότητας, της τήρησης των Νόμων και των κανόνων του Δικαίου κυριαρχεί η ιδιοκτησιακή αντίληψη περί της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, l’ etat lest moi – το κράτος είμαι εγώ!, που εκφράζει τη φιλοσοφία του απολυταρχισμού.
• Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει και πολλά άλλα στοιχεία για την ακαταλληλότητα πολλών στελεχών σας. (Βλέπετε και δηλώσεις στα τοπικά ΜΜΕ του κ. Γεωργίου Καπαχτσή, πρώην Βουλευτή της Ν.Δ. και Νομάρχη Καστοριάς). Οι χαρακτηρισμοί του πρώην Βουλευτή για το ποιόν πολλών αιρετών αρχόντων είναι όχι μόνον ήκιστα τιμητικοί, αλλά και αρνητικοί.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Ο κόσμος της Καστοριάς δοκίμασε και δοκιμάζει απογοήτευση για την νοσηρή κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα σας, γι’ αυτό και στις εκλογές του 2006 το ποσοστό της Ν.Δ. μειώθηκε σημαντικά. Το ίδιο συνέβη και στις Βουλευτικές του 2007.
Αν και Κυβερνητικοί παράγοντες γνωρίζουν την κατάσταση, η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει την όλη υπόθεση της Καστοριάς που τόσο απασχολεί την κοινή γνώμη με αναποτελεσματική αδιαφορία. Αποτέλεσμα αυτής της αδιαφορίας είναι η κρίση αξιών και πολιτικής που διέρχονται οι τοπικές οργανώσεις. Για πρώτη φορά στην ιστορία, το κόμμα που ίδρυσε ο αείμνηστος θείος σας διέρχεται τέτοια κρίση και ηθική παρακμή. Δεν είναι λίγα τα στελέχη που τα χαρακτηρίζει η ανεπάρκεια, η πνευματική νωθρότητα, η αλαζονεία, ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός και η ιδιοτέλεια.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Να έχετε υπ’ όψη σας ότι όχι μόνο η αρχή αναδεικνύει τον άνδρα, αλλά και ο άνδρας την αρχή! Τα επιτεύγματα των λαών οφείλονται σε Μεγάλους Ηγέτες. Οι κρίσιμες περιστάσεις θέλουν και μεγάλα ηγετικά αναστήματα. Τα τελευταία σφραγίζουν τις πράξεις και ενέργειες της πολιτικής ηγεσίας. Αντίθετα η ανυπαρξία ηγετικών προσόντων συμπορεύεται με την απλή συντήρηση της εξουσίας.
Οι καιροί ου μενετοί.
Την ανασυγκρότηση (η επανίδρυση είναι όρος αδόκιμος) του Κράτους και του κόμματός σας θα την επιτύχετε όταν απαλλαγεί το κοινωνικό σύνολο από τα μη υγιή στοιχεία, από τους ανέντιμους, από τους επικίνδυνους νοσταλγούς των δικτατορικών αυταρχικών λύσεων και από εκείνους που διχάζουν τον Ελληνικό Λαό και αντιτίθενται στην ακολουθητέα πορεία που χαράξατε εδώ και χρόνια για Εθνική Ενότητα και Ομοψυχία, για Εθνική συμφιλίωση.
Με την ευκαιρία σας πληροφορώ ότι από την Καστοριά, την πολυθρύλητη πόλη του Ελληνικού Βορρά, αυτό το προκεχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού, την γενέτειρα ηρώων, ανθρώπων του πνεύματος και της πολιτικής μεγάλου διαμετρήματος, κακή τη μοίρα, αναβίωσε το τρίτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου λήγοντος έτους ένα νέο εμφυλιοπολεμικό κλίμα της περιόδου 1946-1949, με τη συμμετοχή σε μνημόσυνα που διχάζουν τον λαό μας, της 15ης Ταξιαρχίας και εκπροσώπων της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Μετά το πέρας των τελετών επακολούθησαν από κρατικούς φορείς διχαστικοί και εμετικοί λόγοι που ξανάφεραν στη μνήμη μας τα πιο δυσάρεστα για την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό γεγονότα.
Για πολλούς «Νεοδημοκράτες» της Καστοριάς τα ανοίγματα προς την Αριστερά και οι τελετές σε Μουσεία της Δημοκρατίας, αποτελούν μωρολογίες.
Ελπίζω ότι θα εξετάσετε με προσοχή τα όσα σας εκθέτω.
Κοινοποιείται κ. Αντώνη Σαμαρά Πρόεδρο της Ν.Δ.

Με τιμή
Πάνος Κρίκης

Αρθρογράφος - Συγγραφεύς

ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ!

Α Π Ο Κ Λ Ε Ι Σ Τ Ι Κ Ο Τ Η Τ Ε Σ

ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ!

Συγκλονιστικά τα στοιχεία του Ιδρύματος Brookings
Προχθές ανακοινώθηκε μία έκθεση του Ιδρύματος Brookings για τη διαφθορά, με ειδικότερη ανάλυση του πώς αυτή επηρεάζει τα δημόσια οικονομικά των ανεπτυγμένων χωρών. Η Ελλάδα λοιπόν εμφανίζεται πρώτη, με την υψηλότερη επίπτωση της διαφθοράς στα δημόσια οικονομικά της. Το κόστος της διαφθοράς υπολογίζεται στο 8% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ήτοι σε 20 δις ευρώ ετησίως!

Αποκαλυπτικό άρθρο
Τα συγκλονιστικά αυτά στοιχεία της έκθεσης είχαν ήδη δημοσιευθεί την προηγούμενη εβδομάδα σε άρθρο της Wall Street Journal για την Ελλάδα, που απέδιδε την δημοσιονομική μας κρίση πρωτίστως στη διαφθορά. Το άρθρο έγραφε ότι κατά τις εκτιμήσεις του Ιδρύματος Brookings, αν η Ελλάδα κατόρθωνε να ελέγξει την διαφθορά όχι στα επίπεδα της Σουηδίας αλλά τουλάχιστον στα επίπεδα της Ισπανίας, θα είχε περιορίσει το δημόσιο έλλειμμά της κατά 4% ετησίως τα τελευταία πέντε χρόνια. Και επομένως δεν θα είχε φτάσει στην σημερινή κρίση.
Το άρθρο της Wall Street Journal (15-4-2010) ήταν μία ακτινογραφία της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα μας ως προς τη διαφθορά του κράτους, των πολιτικών και εν τέλει της κοινωνίας. Ανέφερε χαρακτηριστικά δύο λέξεις: «fakelaki and rousfeti»! Το άρθρο αυτό θα έπρεπε να το διαβάσουν όλοι οι Έλληνες, ώστε να συνειδητοποιήσουν ποιες είναι οι επιπτώσεις της διαφθοράς και πώς μας βλέπουν οι ξένοι. Διότι εμείς έχουμε μάλλον εθιστεί στην άθλια κατάσταση.


Αιτία της κρίσης
Διεκδικούμε παγκόσμιο ρεκόρ φοροδιαφυγής. Επιμένουμε στην άχρηστη γραφειοκρατία, που συνεπάγεται τεράστια σπατάλη δημοσίου χρήματος. Έχουμε ένα από τα υψηλότερα δημόσια χρέη και πληρώνουμε υπέρογκα επιτόκια. Κατηγορούμεθα για διαστρέβλωση των οικονομικών μας μεγεθών. Έχουμε εμπλακεί σε φαύλο κύκλο υψηλής φορολογίας και φοροδιαφυγής. Και υστερούμε δραματικά σε παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι η διαφθορά. Η διαφθορά του κράτους και του πολιτικού μας συστήματος, η οποία εκτείνεται πλέον σε ολόκληρη την κοινωνία. Αυτή είναι πρωταρχική αιτία που έχουμε οδηγηθεί στην σημερινή κρίση. Και αν δεν παταχθεί, δεν έχουμε καμία ελπίδα σωτηρίας. Άραγε οι πολιτικοί μας το έχουν αντιληφθεί;

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Ο γνωστός σε μας δημοσιογράφος και ιστορικός της αριστεράς Σπύρος Λιναρδάτος, γράφει για τη δολοφονία Λαμπράκη τα εξής:
«Στις 22 Μαΐου 1963, ένα συγκλονιστικό γεγονός θα καλύψει όλα τα άλλα και θα αποτελέσει και σοβαρό πλήγμα για την κυβέρνηση Καραμανλή, ενώ θα οξύνει στο έπακρο την πολιτική κατάσταση στη χώρα: η δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο βαλκανιονίκης πρωταθλητής, ο επιστήμονας, υφηγητής της μαιευτικής, έχει συνεπαρθεί τώρα με την πολιτική και ιδιαίτερα με τον αγώνα για την ειρήνη και την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Όλη του αυτή η πληθωρική του δραστηριότητα, η παλικαριά του, η περιφρόνηση του κινδύνου και, κυρίως, η απήχηση που είχε στον κόσμο και ιδιαίτερα στους νέους ως πρωταθλητής τώρα της ειρήνης, της ανθρωπιάς και της δημοκρατίας δεν μπορούσε να μην ενοχλεί τους κρατούντες και ιδιαίτερα τα ανάκτορα και το «παρακράτος», που ανδρώνεται στη χώρα μας μετά τις εκλογές του 1958 και η δραστηριότητά του εκδηλώνεται εντονότερα και σχεδιασμένα στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961. Λέγεται πως ήταν ήδη «προγραμμένος» από τότε που χτύπησε στη Βουλή το βουλευτή της ΕΡΕ Κ. Παπαδόπουλο που είχε επιτεθεί κατά του Αντ. Μπριλλάκη της ΕΔΑ.
Ορισμένες μαρτυρίες οδηγούν στη βασίλισσα Φρειδερίκη. Ο γραμματέας των ανακτόρων το 1964 Γερ. Τσιγάντες γράφει, ότι, μετά τα πρώτα επεισόδια στο Λονδίνο και την παρεμβολή του Γρ. Λαμπράκη, η Φρειδερίκη αναφώνησε:
«Δεν θα με απαλλάξει κανείς από αυτόν τον άνθρωπο;». Και ότι ο Γ. Παπανδρέου του έδειξε όταν ήταν πρωθυπουργός, «έγγραφα που ενοχοποιούσαν» για το φόνο του Λαμπράκη «πρόσωπα που βρίσκονταν πολύ κοντά στο Παλάτι». («Το Βήμα», 4 Ιουνίου 1976).
Ο Α. Παπανδρέου αφηγείται:
«Ο στρατηγός Βαρδουλάκης, αρχηγός τότε της χωροφυλακής, σε κάποια συζήτηση είπε: «Κατά λάθος σκοτώθηκε ο Λαμπράκης. Είχε απλώς δοθεί η εντολή από τη βασίλισσα Φρειδερίκη να τον στρατατσάρουν».
Δύο δημοσιογραφικές έρευνες που έγιναν αμέσως με την κατάρρευση της δικτατορίας και τη Μεταπολίτευση (των Γιάννη Βούλτεψη, και Γ. Μπέρτσου, « Επίκαιρα», 19-25 Δεκεμβρίου 1974, και του Γιάννη Μακρή – Τσιριμώκου, με τη βοήθεια του Γ. Λεονταρίτη, «Ακρόπολις», 19-31 Ιανουαρίου 1975) καταλήγουν στο συμπέρασμα, με τύπο ερωτημάτων και με κάποιες επιφυλάξεις η δεύτερη, ότι η χούντα των συνταγματαρχών, που δρούσε ήδη και προετοίμαζε τη δικτατορία, σκότωσε τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Πολλά νήματα οδηγούν στην ΚΥΠ, όπου κυριαρχούσαν ήδη, όπως και στην υπηρεσία Γωγούση του υπουργείου Προεδρίας, οι άνθρωποι της συνωμοτικής οργάνωσης του Παπαδόπουλου. Ο Γ. Μαρής, στην έρευνά του («Ακρόπολις», 19 Ιανουαρίου 1975) γράφει:
«Στις 23 Μαΐου του 1963, την επομένη δηλαδή του θανάσιμου τραυματισμού του Λαμπράκη, ο διευθυντής τότε του 4ου επιτελικού γραφείου της Στρατιάς στη Λάρισα συνταγματάρχης Παπατέρπος, μαθαίνοντας το νέο, είπε αυθόρμητα (...):
- Τον έφαγε ο Παπαδόπουλος.
(...) Λίγες μέρες αργότερα, ανώτερος αξιωματικός της Στρατιάς γνωστός για την συμμετοχή του στον Ι.Δ.Ε.Α. είπε στον ίδιο συνταγματάρχη:
- «Νομίζεις πως τον έφαγαν οι Γκοτζαμάνηδες; Οι δικοί μας τον φάγανε».
Ο ίδιος δημοσιογράφος γράφει, με βάση αφήγηση του Ηλία Τσιριμώκου, ότι ο αρχηγός της χωροφυλακής στρατηγός Βαρδουλάκης, σε παρατήρηση του Σοφοκλή Βενιζέλου γιατί δεν ερεύνησε σε βάθος τα πράγματα, σχετικά με το φόνο του Λαμπράκη, απάντησε:
- Τι να σου κάνω, κύριε πρόεδρε, που μου έκλεισε την πόρτα το άλφα – δύο;

Πολιτικός σάλος – Η κυβέρνηση κλονίζεται
Ο θανάσιμος τραυματισμός ενός βουλευτή και μάλιστα του Γρηγόρη Λαμπράκη που είναι γνωστός και αγαπητός, ως γιατρός, ως πρωταθλητής, ως άνθρωπος, πολύ πέρα από τον κόσμο της Αριστεράς και το όνομά του βρίσκεται τους τελευταίους μήνες στην πρώτη γραμμής της επικαιρότητας, προκαλεί πολιτικό σάλο. Η είδηση πέφτει τη νύχτα της 22ας Μαΐου σαν βόμβα στην Αθήνα και προκαλεί συγκλονισμό στην Κυβέρνηση, στα κόμματα και στις εφημερίδες. Ο Π. Κανελλόπουλος, αντιπρόεδρος τότε στην κυβέρνηση Καραμανλή, αφηγείται:
« Ο Κ. Καραμανλής κατά το διάστημα της νύχτας δεν έχει πληροφορηθεί για τη δολοφονία. Εγώ πήρα τα μέτρα. Εγώ τηλεφώνησα στην Πολεμική Αεροπορία να ετοιμάσει αεροπλάνο για να μεταφερθεί νευροχειρουργός στη Θεσσαλονίκη. Επικοινώνησα με την «Αυγή». Πρότεινε να στείλουν τον τριπολιτσιώτη νευροχειρουργό Γριπονησιώτη. Μου είπαν ότι έχουν έτοιμο να φύγει τον Δώρο Οικονόμου. Έδωσα οδηγίες τη νύχτα να πάρουν άμεσα μέτρα στη Θεσσαλονίκη. Έμεινα άγρυπνος ως τις 4 το πρωί. Κατά τις 7.45΄ το πρωί, πήγα στο Πολιτικό Γραφείο. Ο Καραμανλής ήταν ήδη εκεί. Με έχουν βεβαιώσει και άλλοι, ότι, μόλις πληροφορήθηκε για τη δολοφονία είπε:
« Ποιος, επιτέλους, κυβερνά αυτή τη χώρα;».
Δεν μπορώ να διατυπώσω υπεύθυνη γνώμη για τους οργανωτές της δολοφονίας. Αναμφίβολα ήταν στοιχεία του υποκόσμου της Άκρας Δεξιάς. Κανένας πολιτικός υπόκοσμος δεν υπάρχει αυτοτελώς. Θεωρώ τα πορίσματα του ανακριτή Σαρτζετάκη αντικειμενικά».
Από την ίδια νύχτα ήδη πυκνά πλήθη συγκεντρώνονται έξω από το νοσοκομείο, εκδηλώνουν τη συγκίνηση και την αγανάκτησή τους, και ρωτούν να μάθουν αν θα σωθεί ο Λαμπράκης. Στο μεταξύ, στην Αθήνα, η Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΔΑ που έχει συνεδριάσει έκτακτα, με ανακοίνωσή της, καταλογίζει ευθύνες στην κυβέρνηση Καραμανλή, επισημαίνει ότι οι αρχές είχαν ειδοποιηθεί για σχέδιο δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη και δεν έκαμαν τίποτε για την προστασία της ζωής του και καταλήγει:
«Απαίτησις της πιο στοιχειώδους πολιτικής ευθιξίας είναι να παυθούν αμέσως οι επικεφαλής Χωροφυλακής, Ασφαλείας και Εισαγγελίας Θεσσαλονίκης, να παραιτηθεί ο υπουργός Βορ. Ελλάδος και να απομακρυνθεί από την εξουσία η κυβέρνηση του αίματος ».
Την άλλη μέρα συνεδριάζει έκτακτα η Κοινοβουλευτική Ομάδα της «Ενώσεως Κέντρου» υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου και ασχολείται με τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης. Σε ανακοίνωσή της καταγγέλλει τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή και την κυβέρνησή του ως ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας . Κατηγορεί επίσης την κυβέρνηση, ότι, με τις παρακρατικές οργανώσεις, θέλει να οδηγήσει τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο. Σε απάντησή της η ΕΡΕ χαρακτηρίζει συκοφαντίες τις καταγγελίες της Ε.Κ. Και συνεχίζει:
«Παρόμοια γεγονότα είναι δυνατόν παντού να συμβούν. Ό,τι έχει σημασίαν είναι ο τρόπος αντιμετωπίσεώς των. Και η Κυβέρνησις έλαβεν όλα τ’ αναγκαία μέτρα προς διαλεύκανσιν της υποθέσεως».
Τέλος κατηγορεί την Ε.Κ., ότι ενισχύει «την εκστρατεία των κομμουνιστών εις το εξωτερικόν κατά της Ελλάδος».
Την ανταπάντηση θα τη δώσει ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου, με δήλωσή του που θα ανεβάσει σε μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά βαθμό την πολιτική οξύτητα και αντιδικία:
« Η Ε.Κ. καταγγέλει – δηλώνει ο Γ. Παπανδρέου – και ενώπιον του Έθνους και ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης τον αρχηγόν της Ε.Ρ.Ε. κ. Καραμανλήν ως ηθικόν αυτουργόν της πολιτικής δολοφονίας του βουλευτού Γρ. Λαμπράκη».
Ο Κ. Καραμανλής απαντά:
« Το πάθος από το οποίον κατέχεται ο κ. Παπανδρέου τον οδηγεί όχι μόνον εις πολιτικάς, αλλά και εθνικάς απρεπείας. Δια την σημερινήν του δήλωσιν θα εντρέπεται εις όλην του την ζωήν».
Ο Γ. Παπανδρέου ανταπαντά, κατηγορώντας τον Κ. Καραμανλή, ότι, από «πάθος» και «φιλαρχίαν», οργάνωσε τρομοκρατικές ομάδες «δια τα εγκλήματα των οποίων βεβαίως καθίσταται ηθικός αυτουργός».
«Θα πρέπει δια τούτο – συνεχίζει – όχι μόνον να εντρέπεται εις όλην του την ζωήν, αλλά και να λογοδοτήση και ενώπιον του λαού και ενώπιον της δικαιοσύνης».
Στην πραγματικότητα, και αν ακόμα δεν αποδειχθεί κάποτε, ότι η δολοφονία του Λαμπράκη ήταν προγραμματισμένη ενέργεια της Χούντας που προετοίμαζε την κατάλυση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος απετέλεσε πλήγμα για την κυβέρνηση της ΕΡΕ και προσωπικά για τον Κ. Καραμανλή. Οι πολιτικές ευθύνες του τότε πρωθυπουργού βρίσκονται στο ότι ανέχθηκε το μηχανισμό της ανωμαλίας (παρακρατικές οργανώσεις, παρακράτος, «επιτροπές μελετών») που εξέθρεψαν η CIA, τα Ανάκτορα και το Γενικό Επιτελείο που ελεγχόταν από τους ιδεάτες και τους επίδοξους δικτάτορες. Αυτός ο μηχανισμός θα στραφεί εναντίον του ίδιου του Καραμανλή, εναντίον ολόκληρου του πολιτικού κόσμου. Δεν είναι τυχαίο, ότι, τη στιγμή που ο Καραμανλής φωνάζει αγανακτισμένος «Ποιός, επιτέλους, κυβερνά αυτό τον τόπο;» και ο υπουργός της Δικαιοσύνης Κ. Παπακωνσταντίνου, που στις 23 Μαΐου το μεσημέρι φτάνει στη Θεσσαλονίκη, μόλις ακούει την έκθεση των γεγονότων της προηγούμενης νύχτας από τον εισαγγελέα Παπαντωνίου ξεσπά φωνάζοντας «Αν είναι να κυβερνούν οι Γκοτζαμάνηδες, τι χρειαζόμαστε εμείς;» (Αφήγηση Παύλου Δελλαπόρτα στο Γιάννη Μαρή – «Ακρόπολις», 22 Ιανουαρίου 1975).
Από το Γενικό Επιτελείο Στρατού βγαίνει κραυγή θριάμβου για το «ξεπάστρεμα» του βουλευτή της Αριστεράς από τα χέρια θλιβερών υποκειμένων του υποκόσμου, με τη μορφή μάλιστα του ακόλουθου επίσημου εγγράφου – σήματος της 24ης Μαΐου:
«Οι υπό το προσωπείον των «Φίλων της Ειρήνης» κουμμουνισταί, μετά την αποτυχούσαν προσπάθειαν εμφανίσεώς των εις τας Αθήνας δια της περιφήμου πορείας ειρήνης, εξεστράτευσαν εις Θεσσαλονίκην. Ούτω εγκατασθέντες, προχθές, εις κεντρικήν αίθουσαν και τοποθετήσαντες έξωθι ταύτης μεγάφωνα ήρχισαν δια της εκφωνήσεως κομμουνιστικών συνθημάτων να προκαλούν. Ο λαός της Θεσσαλονίκης, προκληθείς υπό των ερυθρών πρακτόρων, έδωσεν την απάντησίν του...».
Από το απόγευμα της 23ης Μαΐου, κυκλοφορούν στην Αθήνα παραρτήματα των απογευματινών εφημερίδων που αναγγέλλουν, ότι η κατάσταση του Λαμπράκη είναι απελπιστική και οι ελπίδες σωτηρίας του ελάχιστες. Αμέσως η κυβέρνηση, φοβούμενη ότι θα ξεσπάσουν διαδηλώσεις και συγκρούσεις, διατάσσει γενική επιφυλακή της Αστυνομίας στην Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη. Αποφασίζει να θέσει σε διαθεσιμότητα το διευθυντή της αστυνομίας Θεσσαλονίκης Ε. Καμουτσή, ενώ ο Πρωθυπουργός ζητά εκθέσεις για τα γεγονότα από τους αρχηγούς της Χωροφυλακής Γ. Βαρδουλάκη, της ΚΥΠ Νάτσινα κ.α. Οι αντιδράσεις για τη δολοφονία εντείνονται στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Την αγανάκτηση και τον αποτροπιασμό του για το έγκλημα εκφράζει και ο αρχηγός των Προοδευτικών, που καταλογίζει βαρύτατες ευθύνες στην κυβέρνηση «η οποία απεδείχθη ανίκανος να προλάβη τα διαδραματισθέντα».
Έτσι η δολοφονία Λαμπράκη αποκαλύπτει το καρκίνωμα που έχει δημιουργηθεί στα πλαίσια του μονοκομματικού κράτους της Δεξιάς, με τη συνεργασία αστυνομικών αρχών με παρακρατικές συμμορίες. Βέβαια δεν αποκαλύπτεται ακόμα σε όλο της το βάθος η διάβρωση του κρατικού μηχανισμού και ιδιαίτερα των ενόπλων δυνάμεων από τις παραστρατιωτικές οργανώσεις και τις ξένες υπηρεσίες που θα οδηγήσει, ύστερα από τέσσερα χρόνια, και στην κατάλυση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Οπωσδήποτε, η δολοφονία του Λαμπράκη και η αποκάλυψη του εκφυλισμού του πολιτεύματος οδηγούν σε νέα άνοδο του κινήματος για εξυγίανση, ανανέωση και εκδημοκρατισμό της χώρας. Ο Γ. Παπανδρέου και ο Σοφ. Βενιζέλος στις αρχές Ιουνίου, πραγματοποιούν περιοδεία στην Πελοπόννησο, συνοδευόμενοι από 30 βουλευτές της Ε.Κ.. Σε μεγάλη συγκέντρωση στον Πύργο καταγγέλλουν την κυβέρνηση Καραμανλή ως «υπεύθυνη» για το έγκλημα της Θεσσαλονίκης και ζητούν την παραίτησή της.
Στο μεταξύ η κυβέρνηση, μετά τον υπουργό Δικαιοσύνης, στέλνει στη Θεσσαλονίκη και τον υπουργό Εσωτερικών Γ. Ράλλη, το διευθυντή του στρατιωτικού γραφείου του Πρωθυπουργού ταξίαρχο Βέρρο, τον αρχηγό της Χωροφυλακής Γ. Βαρδουλάκη και τον αρεοπαγίτη Γεωργίου. Ο Γ. Ράλλης, που, όπως δήλωσε, πήγε στη Θεσσαλονίκη και έμεινε εκεί οχτώ μέρες, για να συντονίσει τις διοικητικές έρευνες για τις ευθύνες της Χωροφυλακής στα αιματηρά γεγονότα, θα καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι το έγκλημα ... δεν ήταν προμελετημένο. Ότι η ευθύνη των αστυνομικών οργάνων περιοριζόταν στο ότι επέτρεψαν την αντισυγκέντρωση των «αντιφρονούντων». (Σπύρος Λιναρδάτος, τόμος Δ΄, σελίδες 252-273).
Προκειμένου να ενδυναμώσω ακόμη περισσότερο τη σειρά των συλλογισμών μου για την ανατροπή των επιχειρημάτων αυτών που υποστηρίζουν συνέργεια και ηθική αυτουργία του Καραμανλή στην πολύκροτη υπόθεση Λαμπράκη, επικαλούμαι και την γραπτή εξιστόρηση μιας μεγάλης προσωπικότητος της αριστεράς, του ευπατρίδη δημοσιογράφου και ιστορικού Τάσου Βουρνά, ο οποίος στον Ε΄ τόμο της «ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» σελίδες 177-193 με τον τίτλο:
Το παρακράτος απαντά: Θάνατος στο Λαμπράκη!
Δεν καταλογίζει καμία ευθύνη στον Καραμανλή. Η μόνη άξια προσοχής αναφορά στην εξιστόρηση της όλης υπόθεσης, είναι η πιο κάτω, την οποία παραθέτω αυτούσια:
Η κυβέρνηση θορυβείται
Το άγγελμα του βαρύτατου τραυματισμού του Λαμπράκη έπεσε σαν βόμβα στην Αθήνα. Το έγκλημα, οργανωμένο από την ανακτορική καμαρίλλα και το παρακράτος που δρούσε μέσα στον παρακρατικό μηχανισμό, αιφνιδίασε πρώτο τον πρωθυπουργό, ο οποίος εξοργισμένος κραύγασε όταν το πληροφορήθηκε:
- Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;
Ο πρωθυπουργικός υπαινιγμός κατά των μηχανορραφιών του στέμματος μέσω του παρακράτους ήταν απολύτως σαφής. Η ΕΔΑ κατήγγειλε ευθέως τους παρακρατικούς, τα κυβερνητικά όργανα και τα όργανα ασφαλείας ως πρωτεργάτες του εγκλήματος, ενώ η Ένωσις Κέντρου, με το στόμα του αρχηγού της Γ. Παπανδρέου απέδιδε την ηθική αυτουργία της δολοφονίας στον αρχηγό της ΕΡΕ.

Σ.Σ. Ο Τάσος Βουρνάς χαρακτηρίζει έγκλημα τη δολοφονία Λαμπράκη και επιρρίπτει ευθύνες στην ανακτορική καμαρίλλα κ.λ.π.. Καμία μομφή σε βάρος του Κ. Καραμανλή

Β΄ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1946 – 1949


Η κεντρώα εφημερίδα Ελευθερία πανηγυρίζει την τελική νίκη του Εθνικού Στρατού κατά του ΔΣΕ στο φύλλο της 30ης Αυγούστου 1949.
Του Πάνου Κρίκη

Β΄ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1946 – 1949
Μια σύντομη αναφορά

Με αφορμή την νέα πολυδιαφημισμένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη «ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ» που γυρίστηκε στον Νομό μας, θεώρησα επιβεβλημένο καθήκον, αφ’ ενός προς τους νεκρούς και τα θύματα του παράλογου εκείνου εμφυλίου σπαραγμού και αφ’ ετέρου προς την ιστορική αλήθεια, να γράψω μια συνοπτική επιφυλλίδα ιστορικού περιεχομένου, με αναφορά σε επί μέρους στοιχεία που συνέθεσαν τα τότε γεγονότα, χωρίς αποκρύψεις και διαστρεβλώσεις. Απλώς, συμφωνώ και συντάσσομαι με την κρατούσα πλειοψηφική άποψη και το ρεύμα των ιστορικών της αριστερής παράταξης, η οποία άποψη και θέση είναι αυτή που κυριαρχεί σήμερα και ασκεί αποφασιστική επίδραση. Είναι γνωστό, ότι το θέατρο του πολέμου, το σύνολο δηλαδή της γεωγραφικής έκτασης όπου διεξήχθησαν οι συντονισμένες επιχειρήσεις του Εθνικού Στρατού για την εξουδετέρωση του αντιπάλου Δημοκρατικού στρατού (1948 και 1949) είναι ο Γράμμος και το Βίτσι, περιοχές με φύση εξαιρετικά όμορφη και κατοίκους που τους διέκρινε η έντονη δραστηριότητα, η ενεργητικότητα και η εργατικότητα. Βαρύτατο το τίμημα που πλήρωσε ο Νομός της Καστοριάς σε ανθρώπινο δυναμικό και όχι μόνον. Ολόκληρες περιοχές που κάποτε έσφυζαν από ζωή ερημώθηκαν, δεκάδες χωριά έμειναν χωρίς κατοίκους, άλλοι μετακινήθηκαν από τα σπίτια τους και άλλοι, μετά την ήττα κατέφυγαν στις λεγόμενες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Μια κατάσταση απερίγραπτη, εφιαλτική και που σχετίζεται με οδυνηρές αποκρουστικές καταστάσεις, τις οποίες και καταδικάζω και εύχομαι να μην επαναληφθούν.
Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια. Από πολλές απόψεις ήταν ένας παράξενος πόλεμος. Ξεκίνησε λίγους μήνες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και προηγήθηκε -μπορούμε να πούμε- της όξυνσης του ανταγωνισμού μεταξύ των δύο ισχυρών συστημάτων του Κόσμου: δηλαδή του Ψυχρού Πολέμου. Στην Ευρώπη, που συμμάζευε τα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η όποια προσφυγή στα όπλα, η πολεμική αναμέτρηση δεν φαινόταν να είναι επιθυμητή πρακτική. Οι μεγάλοι νικητές του πολέμου, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ, είχαν πολλές φορές εκφράσει στις διακηρύξεις αλλά και με τις πράξεις τους, ότι σε καμιά περίπτωση δεν ήταν δυνατό να ξεσπάσει νέα πολεμική αναμέτρηση πάνω στα ερείπια του πρόσφατου μακελειού -στην Ευρώπη τουλάχιστον. Ισχυροί θεσμοί, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών στην πρώτη σειρά, είχαν μόλις ξεκινήσει τη λειτουργία τους και ουδείς ακόμη επιθυμούσε να τους δει να χρεοκοπούν, στην πρώτη κιόλας δοκιμασία τους.
Για όλους αυτούς τους λόγους ο εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκε με περίσκεψη, σχεδόν με αποστροφή από το διεθνές περιβάλλον -τόσο σε επίπεδο κυβερνήσεων όσο και σε επίπεδο πολιτικής, κοινής γνώμης. Στο μεγαλύτερο μέρος της τρίχρονης διάρκειας του ο πόλεμος αυτός κύλησε μέσα στη σιωπή, σχεδόν στην αδιαφορία. Λίγες μόνο φορές απασχόλησε τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης με τρόπο αντίστοιχο της έκτασής του και της σημασίας του. Όταν τελείωσε, σχεδόν ξεχάστηκε. Σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί στην Ισπανία λίγα χρόνια νωρίτερα, τα εμφύλια πάθη στην Ελλάδα κλείστηκαν ερμητικά μέσα στα σύνορα της χώρας. Όχι πως εδώ δεν υπήρξε ξένη επέμβαση. Οι Σοβιετικοί με τον τρόπο τους -και τις δυνατότητές τους (οικονομικές, διπλωματικές, πολιτικές)- και οι Αμερικανοί με το δικό τους, στήριξαν ποικιλότροπα τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Ο εξωτερικός παρατηρητής όμως θα νόμιζε ότι και στην Ουάσιγκτον και στη Μόσχα απεύχονταν την οποιαδήποτε δημοσιοποίηση της ελληνικής εμπλοκής τους.
Ακόμη και σήμερα παραμένει ένας ξεχασμένος πόλεμος. Στη σχετική βιβλιογραφία ελάχιστοι τίτλοι υπάρχουν και συχνά στις παγκόσμιες ή τις ευρωπαϊκές ιστορίες, στους ιστορικούς άτλαντες του σύγχρονου κόσμου το ελληνικό 1946-1949 αντιμετωπίζεται, όταν δεν λησμονείται, με αμηχανία. Κάποια απροσδιόριστη διαμάχη, ένα «conflict», άνευ περαιτέρω διευκρινίσεων. Σε σχέση με την έκταση του γεγονότος, το κόστος του σε ανθρώπινες ζωές και υλικές καταστροφές, τη σημασία του για τη χώρα και γενικότερα, γι’ αυτό που θα εξελισσόταν στον Ψυχρό Πόλεμο, η σιωπή αυτή ξενίζει. Για ευρωπαϊκό θέμα πρόκειται εξάλλου, όχι για κάποια σύγκρουση στα βάθη της Αφρικής, εκεί όπου η ανθρώπινη ζωή και τα παθήματα των ανθρώπων σταθερά συναντούν την αδιαφορία, την περιφρόνηση του αυτοοριζόμενου πολιτισμένου κόσμου.
Για την Ελλάδα, όμως η πολεμική τριετία που ακολούθησε την ταραγμένη κατοχική περίοδο είχε το δικό της ιδιαίτερο βάρος. Ο πόλεμος αυτός συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο καταστροφικούς που γνώρισε η χώρα στην πρόσφατη ιστορία της. Εδώ δεν υπήρχε εχθρός προερχόμενος από τα ξένα. Τα θύματα και της μιας και της άλλης πλευράς προέρχονταν από τον ίδιο χώρο, από τις ίδιες πόλεις, χωριά, επαρχίες, γεγονός που, σε πολλές περιοχές, έκανε το ειδικό βάρος του αβάσταχτο, κοινωνικά, οικονομικά, δημογραφικά -σε πολλές περιοχές, καταστροφικό. Οι στρατιωτικές απώλειες, πιο προσεκτικά υπολογισμένες, ξεπερνούσαν ό,τι αντίστοιχο είχε γνωρίσει η χώρα στην πρόσφατη ιστορία της. Οι κυβερνητικές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν 14.000 ως 17.000 νεκρούς -χωρίς να μπορούν να προσδιοριστούν με ακρίβεια οι απώλειες των παραστρατιωτικών σχηματισμών (ΜΑΥ, ΜΑΔ. χωροφύλακες «άνευ θητείας» κ.λπ.) και φυσικά οι απώλειες των παρακρατικών «συμμοριών». Στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού σκοτώθηκαν σύμφωνα με υπολογισμούς περισσότεροι από 25.000 μαχητές, ανεβάζοντας το σύνολο των σκοτωμένων στα πεδία των μαχών σε περισσότερους από σαράντα χιλιάδες ανθρώπους. Συγκριτικά ο Ελληνοϊταλικός και Ελληνογερμανικός πόλεμος του 1940-1941 είχε κοστίσει στη χώρα 15.000 νεκρούς και οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912-1913 «μόλις» 8.000 νεκρούς. Μόνο η εκατόμβη της Μικρασιατικής εκστρατείας μπορεί να συγκριθεί, ως προς το βάρος του χυμένου αίματος, με τον Εμφύλιο του 1946-1949.
Και φυσικά δεν ήταν οι μόνοι νεκροί του πολέμου αυτοί. Σε μία σύγκρουση ολοκληρωτική, στην οποία περίσσευε το μίσος και το πάθος, οι άμαχοι πλήρωσαν επίσης βαρύ φόρο αίματος. Οι πηγές εδώ λειτουργούν «κατ’ εκτίμηση». Ποιος να μετρήσει τις συνοπτικές –ανεπίσημες- εκτελέσεις, σαφώς πολλαπλάσιες των επισήμων, εκείνων που έγιναν με αποφάσεις στρατοδικείων, πώς να υπολογιστούν τα θύματα των ναρκών, πώς να υπολογιστούν τα θύματα που προκάλεσε η γιγαντιαία μετακίνηση ανθρώπων, το θανατηφόρο κρυφτό στα απρόσιτα, αφιλόξενα ορεινά, οι παγοπληξίες, η πείνα, οι αρρώστιες, οι στερήσεις, η εξάντληση. Οι στατιστικές εδώ παραπαίουν και άλλοι μιλούν για εκατό, άλλοι για εκατόν πενήντα, άλλοι για διακόσιες χιλιάδες θύματα. Χονδρικά, συγκριτικά πάλι, σε 250.000 υπολογίζονται (με αποκλίσεις φυσικά) από τη διεθνή βιβλιογραφία τα θύματα, Έλληνες και Τούρκοι, του Μικρασιατικού πολέμου, 1919-1922, και της επακόλουθης καταστροφής. Στον τομέα του θανάτου, δυστυχώς, ο ελληνικός Εμφύλιος έμοιαζε με τους υπόλοιπους του είδους στη σύγχρονη ή την παλαιότερη εποχή. Πάντοτε οι εσωτερικές, οι κοινωνικές συγκρούσεις διακρίνονται για το βαρύ φόρο αίματος που καταβάλλουν.
Δεν τελείωναν εκεί τα πάθη του Εμφυλίου. Στη διάρκεια του σχεδόν ένα εκατομμύριο άτομα μετακινήθηκαν από τις εστίες τους, είδαν τα χωράφια τους να ενημερώνονται, τα κοπάδια τους να σκορπίζονται, τα χωριά τους να χορταριάζουν και να λεηλατούνται ακατοίκητα. Εφτακόσιες χιλιάδες άτομα μετακίνησε ο στρατός για να στερήσει τον αντίπαλο από εφεδρείες και κοινωνικά στηρίγματα. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έφυγαν στις πόλεις από μόνοι τους για να γλιτώσουν τη λαίλαπα του πολέμου και να βρουν γαλήνη και ασφάλεια. Όταν ο πόλεμος τελείωνε, χωριά ολόκληρα ακολούθησαν τους νικημένους πέρα από τα σύνορα και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σκορπίστηκαν στα πιο απόμακρα μέρη της «απέναντι πλευράς», ως τη μακρινή Τασκένδη, σχεδόν στο κέντρο της Ασίας. Ο επαναπατρισμός τους -για μερικούς, «εθνικά» ύποπτους, εκκρεμεί ακόμη- ήταν μία ατελείωτη ιστορία πόνου, ταπεινώσεων, ελπίδων που πολλές φορές διαψεύδονταν.
Η ελληνική ύπαιθρος, σχεδόν στο σύνολό της, δεν συνήλθε ποτέ από τη θεομηνία που του Εμφυλίου. Στις παλαιότερες καταστροφές προστέθηκαν νέες και το κουράγιο των ανθρώπων εξαντλήθηκε μέσα στις ατελείωτες περιπέτειες και τις συνεπακόλουθες αντιξοότητες. Λίγα χρόνια αργότερα, ξεκίνησαν καραβάνια μεταναστών, από τις περιοχές ακριβώς που δοκιμάστηκαν πιο σκληρά στον Εμφύλιο, για να δουλέψουν στα εργοστάσια της Γερμανίας και της Δυτικής Ευρώπης. Όσοι μπόρεσαν έφυγαν για τις πόλεις ενισχύοντας την ήδη -μετά τους πρόσφυγες του 1922- αφύσικη υπερδιόγκωση των πολεοδομικών συγκροτημάτων της χώρας. Πολλές στρεβλώσεις και ανισορροπίες του σήμερα έχουν τις ρίζες τους σε εκείνη την ταραγμένη εποχή.
Τα θύματα ήταν δυστυχώς μόνο μία πλευρά των συνεπειών του πολέμου. Οι τραγικές εμπειρίες των ανθρώπων άφησαν πίσω τους σύνθετα κληροδοτήματα. Η σκιά του Εμφυλίου βάραινε ασφυκτικά την ελληνική κοινωνία, την πολιτική και τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Ένας βαθύς και υπόγειος διχασμός, στηριγμένος στην ταπείνωση και στον εξευτελισμό, απαξίωνε τις κοινωνικές σχέσεις και την πολιτική έκφραση, οδηγώντας νικητές και νικημένους, δηλαδή τη χώρα ολόκληρη, σε μία προβληματική, αδιέξοδη κατάσταση. Η βία των νικητών εκφράστηκε σε ένα άκαμπτο, μονόπλευρο κράτος που «τύλιγε τους πολίτες σε μία κόλλα χαρτί», ζητούσε για το κάθε τι «πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων», αναδείκνυε το χαφιεδισμό σε τρόπο ζωής και καταδίωκε κάθε τι που δεν ευθυγραμμιζόταν με τις αξίες της νίκης του 1949. Οι νικημένοι εξόρκιζαν την ήττα και την αποπομπή τους από την κοινωνική και πολιτική ζωή, επιχειρώντας να γυρίσουν πίσω το χρόνο, μαθαίνοντας να εκφράζονται περισσότερο για το τι θα μπορούσε να συμβεί χθες, παρά για το τι συμβαίνει σήμερα ή θα συμβεί αύριο. Μία αγκύλωση ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική, διέτρεχε για χρόνια τη νεοελληνική πραγματικότητα στρεβλώνοντας μηχανισμούς, σχέσεις, λειτουργίες, προοπτικές και οράματα. Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι πέντε χρόνια ακόμη, ως τη μεταπολίτευση του 1974, για να σηκωθεί -όχι ολότελα- αυτή η σκιά και να αναζητήσει η ελληνική κοινωνία μια νέα αρχή και την επούλωση των πληγών του παρελθόντος.
Σε τελευταία ανάλυση ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος διέφερε και ως προς τούτο από άλλους του είδους του. Η έκβασή του δημιούργησε μακροπρόθεσμα περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επέλυσε. Δεν ενοποίησε την ελληνική κοινωνία, δεν εξασφάλισε την αυτοπεποίθηση των νικητών, δεν έστρεψε το δυναμικό της χώρας και των ανθρώπων της σε πορείες αντίστοιχες με εκείνες που ακολούθησε η Δυτική Ευρώπη. Όσο οξύμωρο και αν φαίνεται το τελευταίο, ο πόλεμος καθυστέρησε παρά επιτάχυνε την πορεία της χώρας προς την ευρωπαϊκή ανοικοδόμηση. Σε τελευταία ανάλυση δεν έκρινε ούτε τη γενική κατεύθυνση των επιλογών. Στην ουσία, όπως γνωρίζουμε σήμερα που με νέα στοιχεία και νηφαλιότητα μπορούμε να αποτιμήσουμε το παρελθόν, ο «έντιμος συμβιβασμός» που αναζητούσε το ΚΚΕ δια των όπλων δεν αμφισβητούσε τους γενικούς γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας.
Επούλωση των τραυμάτων που άφησαν πίσω τους οι περιπέτειες του άλλοτε δε σημαίνει λήθη. Οι Έλληνες, όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο, κουβαλούν μέσα τους την ιστορία τους, αυτή δίνει το στίγμα και την ταυτότητά τους. Η επίσκεψη στα γεγονότα του παρελθόντος αποτελεί σταθερή βάση, ίσως την πιο σταθερή, για να στηριχθεί πάνω της η αίσθηση του πολίτη, δηλαδή του ελεύθερου όσο και υπεύθυνου μέλους μιας κοινότητας ανθρώπων που το εργαστήρι της ιστορίας έφερε κοντά, τους οδήγησε να ζουν μαζί, μέσα στο ίδιο πλαίσιο σχέσεων, αξιών, συμπεριφορών, αντιλήψεων. Επίσκεψη του παρελθόντος σημαίνει αναζήτηση, έρευνα, προσπάθεια κατανόησης. Οι περιπέτειες των προηγούμενων γενεών μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμες όταν επιτρέπουν την κατανόηση, τη λογική ερμηνεία των όσων συνέβησαν, όταν προσθέτουν την ανθρώπινη εμπειρία στην παιδεία των σημερινών ενεργών πολιτών. Αντίθετα μπορεί να γίνουν καταστροφικές όταν περιορίζονται στο απόλυτο, στο επιμέρους, σε ό,τι μόνο το φανατισμό μπορεί να υπηρετήσει. Σήμερα, η ιστορία του ελληνικού εμφυλίου πολέμου μπορεί πολλά να συνεισφέρει στην πρώτη εκδοχή.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΠΗΓΕΣ
i. ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ δομή, Τόμος 7, σελίδα 523
ii. Η έκθεση ΣΙΑΝΤΟΥ για τα ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ, Εκδόσεις Γλάρος
iii. Το μνημειώδες έργο του Γιώργου Μαργαρίτη, καθηγητή της σύγχρονης ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1946-1949
iv. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ, Από τα ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ στον ΕΜΦΥΛΙΟ

ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ


Γράφει ο Πάνος Κρίκης

21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Το περασμένο Σάββατο 21/9 τιμήθηκαν οι Ένοπλες Δυνάμεις της Χώρας μας με τις καθιερωμένες πανηγυρικές εκδηλώσεις, όπως γενικό Σημαιοστολισμό Δημοσίων, Δημοτικών και Ιδιωτικών Καταστημάτων, φωταγώγηση κ.α.
Στις 10.00΄ π.μ. ώρα τελε΄στηκε η Επίσημη Δοη=ξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό της Καστοριάς.
Τον πανηγυρικό της Ημέρας εκφώνησε ο Υποστράτηγος ε.α. κ. Ηλίας Τζωρτζόπουλος.

ΦΑΡΜΑΚΕΡΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Καστοριάς που κατάρτισε το πρόγραμμα του Εορτασμού κατά τον συνήθη τρόπο απέστειλε προσωπικές προσκλήσεις στις Αρχές, Συλλόγους και Σωματεία και όπου αλλού θεωρείται αναγκαίο.
Παρά ταύτα, η απουσία των επισήμων ήταν εντυπωσιακή και προκάλεσε αφ’ ενός ποικίλα επικριτικά σχόλια και αφ’ ετέρου συναισθήματα πικρίας στους Αξιωματικούς κα Υπαξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων της 73ης Ταξιαρχίας. Εκτός του εκπροσώπου του Νομάρχη, παρέστη ο Βουλευτής της Ν.Δ. κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας, ο Δήμαρχος Καστοριάς κ. Γιάννης Τσαμίσης, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι κ.κ. Αγνή Τζήλα, Ανδρονίκη Διαμαντίδου και Αναστασία Αλβανού, αντιπροσωπεία Απογόνων Μακεδονομάχων, ο υποφαινόμενος και ελάχιστη πολίτες.
Δεν θα ήθελα να σχολιάσω το φαινόμενο της απουσίας από Εθνικές – Πατριωτικές επίσημες πανηγυρικές εκδηλώσεις των επισήμων, των προσώπων που σχετίζονται με το κράτος, τους αξιωματούχους και όλους τους εκπροσώπους κρατικών φορέων, οργανισμών τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.λπ. Απλά θα επαναλάβω τη ρήση μιας πνευματικής προσωπικότητας με Παγκόσμιο κύρος, του Σαμουέλ Τζόνσον: «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο τω απατεώνων».
Με την ευκαιρία θα ήθελα να συγχαρώ τον φίλο κ. Ηλία Τζωρτζόπουλο, για τον πανηγυρικό της ημέρας, έναν λόγο πλήρη, μεστό Πατριωτικής και Εθνικής Έξαρσης, χωρίς ακρότητες, μέσα στα πλαίσια της Εθνικής Ενότητας και Ομοψυχίας.

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Η Ελλάδα, όπως κάθε χώρα, δεν διαθέτει μόνο το έδαφός της, αλλά έχει επί πλέον ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά.
Ο Κίσσιγκερ, Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ερωτηθείς το 1992 σε Συνέδριο Manager στο Παρίσι για το θέμα της Μακεδονίας είπε:
«Η Ελλάς έχει δίκαιο για το όνομα. Το λέγω αυτό γιατί εγώ ξέρω ιστορία, που δεν ξέρουν οι Υπουργοί και Αξιωματούχοι στην Ουάσιγκτον. Το ισχυρό όπλο της Ελλάδας, είναι η Ιστορία».
Ο Κίσσιγκερ ως γνώστης ιστορίας γνώριζε ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες, διότι οι Μακεδόνες είχαν τα ίδια ιερά των θεών τους με τους άλλους Έλληνες και τους αυτούς θεούς, που κατοικία είχαν το Μακεδονικό Όρος τον Όλυμπο. Μιλούσαν επίσης την αυτή γλώσσα με τους άλλους Έλληνες, την ελληνική.
Στη Μακεδονία υπάρχουν 4 αρχαία θέατρα και ως γνωστόν μόνο οι Έλληνες είχαν θέατρα. Οι Μακεδόνες όπως όλοι οι Έλληνες συμμετείχαν στις Αμφικτιονίες και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Αλέξανδρος Α΄ (παππούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου) έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και νίκησε.
Όσοι επισκέφθηκαν τη Μακεδονία και είδαν ελληνικές επιγραφές και τα αρχαία θέατρα, είδαν την ιστορική αλήθεια.
Ο αείμνηστος Πρόεδρος Φρανσουά Μιττεράν μετά την επίσκεψή του στη Βεργίνα το 1992 δήλωσε:
«Δεν γνώριζα για τις ανασκαφές, ούτε φανταζόμουν τόσο έντονη τη σφραγίδα της Ελλάδος εδώ. Βυθίστηκα στο μεγαλείο των αρχαίων Μακεδόνων».
Όταν ήμουν Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης, πέντε Πρέσβεις της ΟΥΝΕΣΚΟ ζήτησαν να επισκεφθούν τη Βεργίνα, οπότε ανέλαβα την μετακίνηση και την ξενάγησή τους. Επισκέφθηκαν τη Βεργίνα και εν συνεχεία πήγαν σ’ ένα εστιατόριο της Βέροιας. Μεταξύ των Πρεσβευτών ήταν και ο Πρέσβυς της Ολλανδίας, ο οποίος ήταν 15 χρόνια στην ΟΥΝΕΣΚΟ και θεωρείτο ένας εκ των σημαντικότερων Πρεσβευτών στην ΟΥΝΕΣΚΟ. Οι τέσσερις Πρέσβεις συνεχώς ανεφέροντο στα εκπληκτικά εκθέματα της Βεργίνας, αλλά τους διέκοψε ο Ολλανδός Πρέσβυς και τους είπε:
«Ωραία αυτά που λέτε! Για μένα ένα έχει σημασία! Είδα ελληνικές επιγραφές και ξεκαθάρισε το θέμα Μακεδονία».
Το γεγονός αυτό για την σημασία των επιγραφών της Μακεδονίας είναι γνωστό στο Υπουργείο Εξωτερικών.
Το Ινστιτούτο Εξωτερικών Υποθέσεων της Σουηδίας με το Πανεπιστήμιο Lund και τον διακεκριμένο συγγραφέα Staffan Stolpe, σε μελέτη τους το 1995 για την ταυτότητα της Μακεδονίας έγραψαν:
«Όλοι, και οι Υπουργοί, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι η Ιστορία της Μακεδονίας δεν είναι Ιστορία μόνο των Ελλήνων, αλλά και όλων των Ευρωπαίων, διότι οι Μακεδόνες διέδωσαν τον Ελληνικό Πολιτισμό στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο».
Ο Ζέλεφ ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας επισκέφθηκε την 20η Ιουνίου 1993 τη Σουηδία και όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο της Σουηδικής Εφημερίδας Svenska Dugbladed για «Μακεδονικό Έθνος» δήλωσε ότι:
«Το Μακεδονικό Έθνος που δημιούργησε μετά τον Πόλεμο η Κομιντέρν είναι Έγκλημα του ΤΙΤΟΪΣΜΟΥ και του ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ».
Μετά την ανακήρυξη, την 2α Αυγούστου 1944 από τον Τίτο της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Stettinius – τον Δεκέμβριο 1944 – με την υπ’ αριθ. 868614/26-12-1944 Εγκύκλιό του προς τους Πρεσβευτές και τους Προξένους των ΗΠΑ έδωσε οδηγίες να πληροφορήσουν, ότι:
«η Αμερικανική Κυβέρνηση θεωρεί δημαγωγία (δηλ. ως απάτη), την ύπαρξη «Μακεδονικού Έθνους» και «Μακεδονικής συνείδησης». Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν εκπροσωπούν ούτε εθνική, ούτε πολιτική πραγματικότητα και στόχο έχουν την απόσπαση τμήματος της Ελλάδος (της «Μακεδονίας» που κατοικείται από Έλληνες).
Με το Δόγμα Τρούμαν απεφεύχθη η απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα και η ένταξή της στα Σκόπια το 1946-1949 ».
Τα ανωτέρω είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο, αλλά δυστυχώς η υπηρεσία διεύρυνσης της Ε. Ε., παρά την υπόμνησή μου, δεν είπε στον Αρμόδιο Επίτροπο κ. Oli Ren να επισκεφθεί με την Επιτροπή Σύνδεσης, δηλαδή τους Σκοπιανούς Βουλευτές και Ευρωβουλευτές τη Μακεδονία, για να δουν την ιστορική αλήθεια, ώστε να διαπιστώσουν οι Σκοπιανοί ότι τους εξαπάτησε ο Τίτο με το να τους θεωρεί απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου για τον στόχο του, δηλαδή την απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα προς έλεγχο του Αιγαίου, όπως έκανε ο Χίτλερ, που για να εδραιώσει τον Ναζισμό εξαπάτησε τους Γερμανούς ότι ανήκουν στην Αρία φυλή.
Επειδή δεν έγινε η επίσκεψη αυτή, γυρίστηκε το ντοκιμαντέρ του Φώτη Κωνσταντινίδη με τίτλο «Μακεδονία, ο Ελληνιστικός Πολιτισμός μέχρι την Ασία». Ήδη το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και σε ορισμένες πόλεις της Αμερικής και θα προβληθεί και σε άλλες χώρες, για να ντρέπονται όσοι από άγνοια ιστορίας και αφέλεια εισηγήθηκαν να αναγνωριστούν τα Σκόπια με το όνομα της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας», το οποίο δ ό λ ι α αναφέρουν στο Σύνταγμά τους.
Οι επιγραφικές, αρχαιολογικές, χαρτογραφικές, νομισματικές, γεωγραφικές και γραμματολογικές τεκμηριώσεις της ιστορίας της Μακεδονίας, που παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ του Φώτη Κωνσταντινίδη, μαζί με τις επιστημονικές καταθέσεις διεθνούς φήμης ιστορικών και αρχαιολόγων, αναδεικνύουν με ένα αδιάψευστο τρόπο την Μακεδονία την Ελληνική εθνοπολιτιστική της ταυτότητα. Συνεπώς ακυρώνουν οριστικά και αμετάκλητα οποιαδήποτε ιστορική διαστρέβλωση.
Ο Πρωθυπουργός των Σκοπίων Γκρούεφσκυ προ εβδομάδων στην Αυστραλία κάλεσε τους Μακεδόνες του Αιγαίου (δηλαδή τους Έλληνες Μακεδόνες) και τους Μακεδόνες του Πιρίν (της Βουλγαρίας) να ενωθούν με τους ψευτομακεδόνες των Σκοπίων. Η θρασύτατη δήλωση να γίνει γνωστή στην Ε. Ε. και να μη γίνει συνάντηση Ελλήνων και Σκοπιανών, εάν δεν ανακληθεί η δήλωση αυτή.