ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Γράφει ο Πάνος Κρίκης

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΙΡΑΚΤΑΡΗΣ
ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Ο Τάκης Μπαϊρακτάρης καλός μου φίλος από τα παλιά και φανατικός αναγνώστης των άρθρων μου, είναι ένα άτομο που από έφηβος αναμείχθηκε σε δραστηριότητες πατριωτικής έξαρσης, Εθνικής ανάτασης, αλλά και ενεργά στα κοινά. Ως μαθητής Γυμνασίου, συμμετείχε αρχικά με πολλούς συμμαθητές του στην «Χρυσή Νεολαία» (ΕΠΟΝ) της Καστοριάς και στη συνέχεια στον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ), και συγκεκριμένα στην υποδειγματική ομάδα της ΕΠΟΝ του Βουνού.
Ένα σύντομο βιογραφικό κείμενο για το σύγχρονο ευεργέτη της Καστοριάς παρατίθεται στο τέλος του παρόντος κειμένου, οπότε είναι περιττό να κάνω κι εγώ ειδική αναφορά.
Απλά θα δώσω έμφαση στην αγαθή και χρηστή πράξη, στην υλοποίηση, να αποκτήσει η Καστοριά ένα σύγχρονο και μοντέρνο μορφωτικό ίδρυμα, το «ΜΑΪΡΑΚΤΑΡΕΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ», στο οποίο θα διδάσκεται η φωνητική και η ενόργανη μουσική και γενικά η μουσική παιδεία. Ο Τάκης Μπαϊρακτάρης και η αείμνηστη σύζυγός του Νίτσα δαπάνησαν το σύνολο σχεδόν της περιουσίας τους για το κοινωφελές αυτό έργο, συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην πνευματική ανάπτυξη και στην κοινωνική πρόοδο της Καστοριάς και όχι μόνον.
Γι’ αυτή τη θεάρεστη πράξη τους που είναι ωφέλιμη για τον Νομό της Καστοριάς και κατ’ επέκταση όλης της Δυτικής Μακεδονίας, τους συγχαίρω και εύχομαι αυτή την αξιέπαινη πράξη να τη μιμηθούν και άλλοι Καστοριανοί.


Η ομιλία του κ. Δημ. Πετσάλνικου, αδελφού της δωρήτριας Νίτσας Πετσάλνικου κατά τα εγκαίνια του Ιδρύματος.

Ο Δημήτριος Μπαϊρακτάρης γεννήθηκε στην Καστοριά, την 1η Ιουνίου 1927. Γονείς του ήταν οι Καστοριανοί Νικόλαος και Βασιλική Μπαϊρακτάρη.
Ο πατέρας του μετανάστευσε στην Αμερική, όπως και πολλοί άλλοι Καστοριανοί γουναράδες της εποχής, το 1928, όταν ο Δημήτρης ήταν μόλις ενός έτους. Εκεί όμως στάθηκε άτυχος, γιατί ύστερα από τρία χρόνια αρρώστησε και πέθανε. Έτσι ο μικρός Δημήτρης έμεινε ορφανός σε ηλικία 4 ετών.
Αφού τελείωσε το δημοτικό σχολείο συνέχισε στο γυμνάσιο της εποχής του, όπου μαθητή τον βρήκε ο πόλεμος και η κατοχή. Ήταν 17 ετών όταν πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση εναντίον των κατακτητών. Οι κακουχίες του αγώνα είχαν ως αποτέλεσμα να ασθενήσει από πνευμονία, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει το βουνό και να επιστρέψει κρυφά στο σπίτι του, όπου τον περιέθαλψε ο γιατρός Βασίλης Ρουσούλης.
Αμέσως μετά τον πόλεμο τελείωσε το γυμνάσιο, αλλά οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες της εποχής του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο Πανεπιστημιακό, παρότι οι προοπτικές ήταν καλές.
Έκτοτε ασχολήθηκε, όπως οι περισσότεροι Καισαριανοί, με τη γούνα.
Παράλληλα όμως με την εργασία που ασχολούνταν και με τα κοινά. Εξελέγη πρώτος δημοτικός σύμβουλος επί δημαρχίας του Λάκη Παπαμαντζάρη.
Το 1956, ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, μετανάστευσε στη Ν. Υόρκη, όπου δούλεψε εντατικά στην γούνα. Οικονόμος και διορατικός επέστρεψε μόλις έπειτα από τρία χρόνια και άρχισε να χτίζει, το έτος 1959-60, μαζί με τον αδελφό του, την οικοδομή δίπλα στο «Φανάρι». Μετά από έξι μήνες ξαναέφυγε στην Αμερική. Επέστρεψε πολύ σύντομα, το 1961. Επέστρεψε, για να ολοκληρώσει το έργο του που είχε ξεκινήσει, αλλά και για έναν άλλο σκοπό: να βρει τη σύντροφο της ζωής του.
Το καλοκαίρι του 1961 παντρεύτηκε τη Σουλτανίτσα (νίτσα) Πετσάλνικου και επέστρεψε μαζί της στην Αμερική. Εκεί έμειναν μέχρι το 1974, όποτε επέστρεψαν οριστικά για ζήσουν στην Ελλάδα και μάλιστα στη γενέτειρά τους, στην Καστοριά.
Έζησαν οι δύο τους υποδειγματικά ως ζευγάρι και τη μεγάλη αγάπη τους για τον τόπο τους θέλησαν να την κάνουν πράξη με έργο που θα θυμίζει πάντοτε το δημιουργικό πέρασμα τους από τη ζωή. Με ένα έργο που θα δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά της πόλης και του Νομού Καστοριάς να γεύονται τη συστηματική μουσική παιδεία μέσα σε ένα Δημοτικό Ωδείο που ανεγέρθηκε με τα χρήματα της δικής του δωρεάς. Μιας δωρεάς που αποδεικνύει το περίσσευμα της δικής τους ψυχής, το περίσσευμα της δικής τους αγάπης για τη νέα γενιά, για τις νέες γενιές του τόπου μας.
Το «Μπαϊρακτάρειο Δημοτικό Ωδείο», το Δημοτικό Ωδείο Καστοριάς, το οποίο εγκαινιάζουμε θεμελιώθηκε το καλοκαίρι του 2008. Για την ανέγερσή του διατέθηκαν από τον Δημήτριο Μπαϊρακτάρη και τη σύζυγό του Σουλτάνα Πετσάλνικου - Μπαϊρακτάρη 1.000.000 ευρώ.
Το έργο σχεδίασε με πολύ μεράκι και επιμελήθηκε με ακαταπόνητο ενδιαφέρον ο Αρχιτέκτονας Μηχανικός κ. Βασίλειος Αλεξίου τον οποίο ευχαριστώ, εκ μέρους των δωρητών και εκ μέρους μου, ξεχωριστά.
Για να γίνει πράξη το όνειρο του αγαπημένου μας γαμπρού Τάκη και της αγαπημένης μας αδερφής Σουλτανίτσας, εκτός από τα χρήματα χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια και πολλή φροντίδα. Γι’ αυτό σήμερα, που βλέπω το έργο ολοκληρωμένο, αισθάνομαι και εγώ μεγάλη ικανοποίηση, γιατί συνέβαλα σημαντικά στην πραγματοποίησή του. Επίσης να ευχαριστήσω τους δωρητές για την εμπιστοσύνη τους να μου αναθέσουν τη συνολική επίβλεψη των εργασιών μέχρι σήμερα και την τιμή να είμαι μόνιμο μέλος του Δ.Σ. του Ωδείου.
Τέλος, αισθάνομαι την ανάγκη από το βήμα αυτό να συγχαρώ, για μία ακόμη φορά, τον Τάκη Μπαϊρακτάρη και να του ευχηθώ:
ΥΓΕΙΑ, για να χαρεί ολοκληρωμένο το έργο και γεμάτο παιδιά όπως το επιθυμεί.