Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Κ. ΓΕΩΡΓΙΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ


ΚΑΣΤΟΡΙΑ


ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ


ΠΡΟΣ


Τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης


κ. Γεώργιο Παπανδρέου


Αθήνας



Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,


Σαν παλαιό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου στην Καστοριά και συνεργάτης των αειμνήστων παππού και πατέρα σας προ του 1967, ένα άτομο με εθνικές περγαμηνές, με αγώνες Δημοκρατικούς και κοινωνικούς, δημοκράτης χωρίς εισαγωγικά, θα ήμουν άκρως ευτυχής εάν λαμβάνατε τον κόπο να προσέξετε κάπως τις γραμμές αυτές που θεωρώ ύψιστο καθήκον μου να σας απευθύνω, γιατί κι εγώ, όπως κι εσείς και όλοι οι Έλληνες αγαπώ την Ελλάδα και η σημερινή πρωτοφανής, οικτρή, δραματική και συνάμα απαράδεκτη κατάσταση, το κατάντημα της οικονομίας και όλων των θεσμών, Αρχών και Αξιών, γεμίζει την ψυχή μου θλίψη.


Κύριε Πρωθυπουργέ,


Τα προβλήματα της χώρας είναι διαχρονικά, γνωστά, δυσάρεστα και πιεστικού χαρακτήρα. Είναι αυτά που προχωρούν σε βάθος, αυτά που αγγίζουν την ίδια τη δομή και την οργάνωση του συστήματος. Είναι πρώτον τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, όπως π.χ. το ασφαλιστικό, το χρόνιο δημοσιονομικό έλλειμμα, το υψηλό δημόσιο χρέος, ο προβληματικός χαρακτήρας των περισσοτέρων ΔΕΚΟ και ακολουθούν το υπερτροφικό κράτος, ο άκριτος, άφρων, αλόγιστος που ξεπερνά το μέτρο συνδικαλισμός, η διαφθορά, η κομματικοποίηση – όχι η πολιτικοποίηση – ευαίσθητων τομέων της κρατικής μηχανής, όπως η Δικαιοσύνη, ο Στρατός, τα Σώματα Ασφαλείας κλπ, η μεγάλη διαφθορά στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, η άναρχη και ασύστολη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από τους φορείς (πρόσωπα) που έχουν την ευθύνη διαχείρισης και υλοποίησης των κυβερνητικών και των οργανισμών τοπικής Αυτοδιοίκησης προγραμμάτων, η Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας στο Δημόσιο που εμποδίζει κάθε πρόοδο, η εκ νέου οργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας για την επίτευξη καλύτερης και ταχύτερης λειτουργίας του συνόλου των φορέων και των υπηρεσιών, η Παιδεία, ο μεγάλος ασθενής του δημόσιου συστήματος ισότιμης παροχής γνώσεων, η έλλειψη κάθε στοιχειώδους – όχι υπακοή – πειθαρχίας υπαλλήλου στον Προϊστάμενο ή Διευθυντή, ο ζαμανφουτισμός στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, η ασυδοσία και η αυθαίρετη δράση ομάδων που οδηγεί στην αναρχία και δεκάδες άλλα εκφυλιστικά πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα που μας οδηγούν στην οικονομική, κοινωνική και ηθική παρακμή.


Προσωπικά αποδέχομαι την άποψη ότι τα προβλήματα αυτά είναι διαχρονικά, με την έννοια ότι προέκυψαν, συνεχίζονται και επιδεινώνονται για δεκαετίες τώρα και υπό καθεστώς διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, αλλά και ΠΑΣΟΚ. Τίποτε δεν άλλαξε ουσιαστικά όσον αφορά την αντιμετώπιση αυτών των χρόνιων προβλημάτων, αφού και η μία και η άλλη κυβέρνηση επέδειξαν την ίδια ατολμία να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του και να κάνουν δραστικές και πρωτοποριακές τομές.


Έχοντας ζήσει από κοντά την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή στις τελευταίες έξι δεκαετίες, παρά ταύτα, εκπλήσσομαι και εντυπωσιάζομαι βλέποντας να παίζεται συνεχώς το ίδιο έργο, με τις ίδιες οικονομικές θεομηνίες μπροστά στις οποίες στέκονται άβουλοι, δειλοί και μοιραίοι οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων. Προ ημερών αναδιφώντας το αρχειακό μου υλικό που έχω συγκεντρώσει, σταμάτησα στην ανάγνωση των πρακτικών (εμπιστευτικών εννοείται) του ΚΥΣΥΜ (Κυβερνητικό Συμβούλιο, δηλαδή η αποκαλούμενη σήμερα Κυβερνητική Επιτροπή) της 23ης Ιανουαρίου 1989. Παρόντες στη συνεδρίαση Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, Α. Κουτσόγιωργας, Π. Ρουμελιώτης, Δ. Τσοβόλας, Α. Τσοχατζόπουλος, Γιάν. Ποττάκης, Γ. Γεννηματάς, Γιάν. Παπαντωνίου, Π. Ζακολίκος, Η. Παπαηλίας, Α. Λιβάνης και Κ. Γείτονας. Ήταν η τελευταία κυβέρνηση της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ που με άρρωστο τον Ανδρέα είχε μπροστά της δύο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, τη μία των εκλογών του Ιουνίου 1989 και τη δεύτερη, την Προεδρική εκλογή του Μάρτη του 1990. Την πρωτοβουλία για τη σύγκληση αυτού του ΚΥΣΥΜ την είχε ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας κ. Παν. Ρουμελιώτης, ο οποίος με τρόμο έβλεπε να γιγαντώνεται το έλλειμμα του δημόσιου τομέα, το οποίο όπως διαπίστωνε είχε γίνει εκρηκτικό και οφειλόταν όχι μόνο στον τακτικό προϋπολογισμό, αλλά και στις ΔΕΚΟ. Ο κ. Ρουμελιώτης ζήτησε σε αυτό το ΚΥΣΥΜ να δεσμευθούν όλοι οι υπουργοί σε περικοπές δαπανών, τονίζοντας ότι χωρίς κοινή στάση και συλλογική ευθύνη ανάμεσα στα μέλη της κυβέρνησης, δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί το τρομακτικό έλλειμμα.


Η κατακόρυφη πτώση όλων των δεικτών


Ο κ. Παπακωνσταντίνου σήμερα, βρίσκεται σε πιο τραγική θέση που ήταν το 1989 ο κ. Παν. Ρουμελιώτης, αφού βλέπει μεν να μειώνονται οι δημόσιες και οι ιδιωτικές επενδύσεις με αποτέλεσμα την ανεργία, να αυξάνεται το χρέος του κράτους (Δημόσιο) από τη σύναψη δανείων, και η όλη κατάσταση να οδηγείται από το κακό στο χειρότερο.


Διαβάζοντας τα στοιχεία που απαριθμούσε στο ΚΥΣΥΜ του 1989 ο κ. Παν. Ρουμελιώτης νομίζω ότι περίπου περιγράφει τη σημερινή κατάσταση όταν μνημονεύει τα ελλείμματα και επί πλέον δίνει έμφαση στο έλλειμμα των κοινωνικών ασφαλίσεων, προσθέτοντας ότι έχει πάρει διαστάσεις τρομακτικές.


Ο Νίκος Νικολάου, ένας έγκριτος οικονομικός συντάκτης και αναλυτής αριστερός χωρίς εισαγωγικά και έμπειρος οικονομικός σχολιαστής, έγραψε για τη σύσκεψη εκείνη:


ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ


«Βέβαια, ο λαϊκισμός ήταν μέσα στη φύση αυτής της κυβέρνησης και των πρώτων στελεχών της και η αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας δεν γινόταν με κριτήριο την επίλυσή τους, αλλά την εξυπηρέτηση των κομματικών προτεραιοτήτων της κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην προαναφερθείσα σύσκεψη του ΚΥΣΥΜ, ο Κουτσόγιωργας ζήτησε από τον Ρουμελιώτη να επιβραδύνει τον ρυθμό διολίσθησης της δραχμής από το 8% τον χρόνο στο 6%, ώστε να πέσει ο πληθωρισμός εν όψει των εκλογών. Για να προσθέσει ευθύς μετά: «Μετά τις εκλογές κάνουμε υποτίμηση!». Αλλά και ο έτερος αντιπρόεδρος, ο κ. Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, αντί να συμφωνήσει στην πολιτική συγκράτησης των δαπανών, αντιπρότεινε: «να τις αυξήσουμε τώρα επιταχύνοντας τις δαπάνες και επιβραδύνοντάς τις μετεκλογικά», ο δε Γ. Γεννηματάς ζήτησε να σχηματισθεί κρυφό αποθεματικό στον προϋπολογισμό, που να διατεθεί προεκλογικά «κατά τρόπο ώστε να μεγιστοποιηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα υπέρ της κυβέρνησης».


Και προ διετίας σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» συμπλήρωσε το εντός εισαγωγικών κείμενο, με την εξής παρατήρηση:


«Αυτή η νοσηρή κομματική νοοτροπία επιβιώνει μέχρι τις ημέρες μας


και ευθύνεται για την επιδείνωση των διαρθρωτικών προβλημάτων».


Και η δική μου προσωπική άποψη για τον λαϊκισμό, την αναθεματισμένη αυτή πολιτική και κοινωνική γάγγραινα, είναι ότι ο λαϊκισμός κοντεύει να διαλύσει την χώρα μας. Σήμερα κυριαρχεί πλέον παντού: Λαϊκισμός στην Οικονομία, στην Παιδεία και στα κοινωνικά ζητήματα. Λαϊκισμός στην Κυβέρνηση, στην Αντιπολίτευση και στα Μέσα Ενημέρωσης. Σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου επικρατεί λαϊκισμός και θέτει τροχοπέδη σε κάθε απόπειρα προόδου.


ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ;


1ον : ΓΕΝΝΑΙΑ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΑ ΜΕΤΡΑ


Είναι γεγονός εμφανές και μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση, ότι το ταμείο είναι άδειο! Και ενώ η κυβέρνηση μοιάζει να αντιλαμβάνεται το μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος, όμως δεν είναι διατιθεμένη να πάρει άμεσα και σκληρά μέτρα. Ο περιορισμός του ελλείμματος και της «μαύρης τρύπας» του 30% των δαπανών απαιτεί σκληρές συγκρούσεις με οργανωμένα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα και αθέτηση υποσχέσεων που δόθηκαν προεκλογικά. Αυτά όλα μπορούν να γίνουν μόνο αν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δώσει το σαφές μήνυμα των προγραμματικών του διακηρύξεων και της δημοσιονομικής πειθαρχίας και παράσχει την πλήρη κάλυψη στους υπουργούς και στα στελέχη του που θα αναγκαστούν σύντομα να λένε σθεναρά «όχι» σε εύλογα ή και παράλογα αιτήματα συναδέλφων τους.


2ον: ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΠΑΓΩΜΑ ΤΩΝ ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΔΕΚΟ


Η Ελλάδα έχει τον μεγαλύτερο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, σε σχέση με τον πληθυσμό της, από όλα τα κράτη της γης! Για το ασυνήθιστο, παράλογο και απαράδεκτο αυτό πολιτικό και κοινωνικό συνάμα φαινόμενο, μπήκαμε και στο βιβλίο Γκίνες. Η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Αυστρία είναι τρεις χώρες με τον ίδιο περίπου πληθυσμό των 11 εκατομμυρίων κατοίκων. Η Αυστρία διαθέτει κάτω των 100.000 δημοσίων υπαλλήλων, η Πορτογαλία περίπου 300.000, οι ΗΠΑ με 300 εκατομμύρια κατοίκους 800.000 και η λαμπρή χώρα μας περίπου 1.150.000, και αν υπολογίσουμε και τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, περίπου 1.300.000. Με αυτά τα εντελώς παράλογα και ασύνετα νούμερα και την οικονομική κατηφόρα και κρίση, η χώρα οδηγείται στην καταστροφή.


Μόλις προχθές, ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου δήλωσε ότι με έκπληξη ανακάλυψε ότι εδώ και έξι χρόνια, περίπου διακόσιοι υπάλληλοι του υπουργείου του, μένουν άπραγοι, χωρίς αντικείμενο. Αν πάλι ρωτήσετε κάποιον που έχει περάσει από επιτελική θέση υπουργείου ή οργανισμούς τοπικής Αυτοδιοίκησης, θα σας απαντήσει ότι από το σύνολο των υπαλλήλων εργάζεται κανονικά το ένα τρίτο (1/3), ενώ ουδείς τολμά να ψάξει πόσες ώρες εργάζονται όσοι είναι σε εξωτερικές υπηρεσίες. (Αθηναϊκός Τύπος).


Κύριε Πρωθυπουργέ,


Έστω υπόψη υμών ότι το αποκορύφωμα της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας είναι τα δημόσια οικονομικά. Το έλλειμμα έφθασε στο 12,5% του ΑΕΠ και το χρέος προσεγγίζει πλέον το 115% του ΑΕΠ. Άραγε αυτά ήταν αποτέλεσμα φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας; Ή μήπως ήταν προϊόντα του λανθάνοντος κρατισμού, που διείπε την Νέα Δημοκρατία και καλυπτόταν υπό τον μανδύα του «ριζοσπαστικού» ή «κοινωνικού» φιλελευθερισμού; Ήταν αποτελέσματα του κρατισμού και της λαϊκίστικης πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας. Όλα τα άλλα είναι φληναφήματα.


3ον: ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣ


Η σπατάλη, το υπερβολικό ξόδεμα, το ξόδεμα χωρίς μέτρο πέραν από τις απαραίτητες ανάγκες και τα επιτρεπόμενα όρια είναι ένα ελληνικό διαχρονικό φαινόμενο, μία από τις πληγές του Φαραώ και βαρύνει και τα δύο κόμματα εξουσίας. Για την περιστολή και περικοπή της κρατικής σπατάλης απαιτείται άμεση και δραστική παρέμβαση, χτύπημα με γροθιά, να μπει μαχαίρι στη διοίκηση και στις ΔΕΚΟ, π.χ. Κρατική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση.


Επίσης, για την εξοικονόμηση πόρων απαιτείται και η κατάργηση άχρηστων δημόσιων φορέων ή και την συγχώνευση άλλων ομοειδών. Παράλληλα η ενσωμάτωση των εργαζομένων των καταργουμένων φορέων σε άλλους τομείς του δημοσίου θα είχε απαλλάξει το κράτος από την ανάγκη πρόσληψης καινούριων υπαλλήλων.


Η επιβαλλόμενη μείωση των δαπανών (μείωση φορέων, υπαλλήλων κ.λ.π.) θα είχε εξασφαλίσει προϋπολογισμένους πόρους για ένα ικανοποιητικό δίχτυ κοινωνικής προστασίας. Καλές συντάξεις, ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές στην Παιδεία, εξορθολογισμός στην Υγεία θα κάλυπτε ήδη εκδηλωμένες κοινωνικές ανάγκες. Χωρίς εύνοιες βέβαια στα ρετιρέ των πάλαι ποτέ αμιγών δημοσίων επιχειρήσεων και ιδιόμορφων οργανισμών (λ.χ. λιμάνια) οι συνδικαλιστές των οποίων κραυγάζουν για συντήρηση εξοργιστικών προνομίων μιλώντας δήθεν για «κοινωνική ευαισθησία».


Κανένας διορισμός υπαλλήλου στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και στους Ο.Τ.Α. πριν προηγηθεί λεπτομερής καταμέτρηση των υπηρετούντων σήμερα δημοσίων υπαλλήλων.


4ον: ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ


Η μονιμότητα είναι η γενεσιουργός αιτία που παράγει και προκαλεί την έλλειψη του ενδιαφέροντος του υπαλλήλου – ασφαλώς όχι όλων – το να αποφεύγει να κάνει το καθήκον του και να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Η γραφειοκρατία, αυτή η Λερναία Ύδρα του Ελληνικού Δημοσίου, είναι αυτή εν πολλοίς απότοκος της μονιμότητας, όπως και η διαφθορά και άλλα – όχι ολίγα – φαινόμενα ηθικής σήψης.


Επίσης, η μονιμότητα, αυτή η σιγουριά, χαλαρώνει την πειθαρχία προς τους Προϊσταμένους της ιεραρχίας και τη συμμόρφωση προς ό,τι επιβάλλει το καθήκον. Είναι η ανοιχτή πληγή, που χαρακτηρίζει τη δημόσια διοίκηση, η κακοδαιμονία που επικρατεί στο δημόσιο και εμποδίζει την καλή και ομαλή λειτουργία του. Απεργίες χωρίς σημαντικούς λόγους, για το τίποτα. Ασφαλώς και η κατοχύρωση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι εκ των ών ουκ άνευ, πρέπει όμως να βρεθεί ένας άλλος νομικός τρόπος προστασίας του υπαλλήλου, μία κοινά αποδεκτή φόρμουλα.


5ον: ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ


Ταυτόχρονα με τη λήψη των πιο πάνω αναφερομένων μέτρων, πρέπει να ληφθούν, επίσης, δραστικά και συνετά μέτρα που σχετίζονται με την καθημερινότητα διαφόρων κατηγοριών πολιτών (έμποροι, φοιτητές, επιβάτες μέσων μαζικής μεταφοράς, άσυλο, εμπρησμοί κλπ.). Αυτά όλα μπορούν να αποκατασταθούν με την εφαρμογή απλά και μόνο των νόμων. Καταλήψεις, πορείες, διακοπές κυκλοφορίας, βιαιοπραγίες, προπηλακισμοί καθηγητών κ.λ.π θα είχαν αντιμετωπισθεί με την τυφλή λειτουργία του νόμου. Εφ’ όσον υπάρχουν νόμοι εφαρμόζονται. Διαφορετικά αλλάζουν!


6ον: ΟΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΣΑΣ


Με την ανάληψη των καθηκόντων σας, είπατε: «Είμαι σήμερα εδώ για να δεσμευτώ…» και δεσμευτήκατε για πολλά και σημαντικά. Η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα, πέραν της οικονομικής κρίσης είναι θλιβερή και αξιοθρήνητη. Γιατί στην Ελλάδα, την οποία μας περιγράψατε δεν κυριαρχούν αρχές, αξίες, διαφάνεια, αξιοκρατία, λογοδοσία, αξιολόγηση, αλληλεγγύη, συμμετοχή, προστασία δικαιωμάτων, αισιοδοξία, τόλμη, παρρησία, ειλικρίνεια, συναίνεση, καθαροί λογαριασμοί, πράσινος πλούτος, καινοτομία, ασφάλεια, δημόσιος διάλογος, δικαιοσύνη, υπευθυνότητα, νοικοκύρεμα.


Η διαφθορά, ο εκμαυλισμός της πολιτικής, η φαυλότητα και ο εκφυλισμός, παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις. Για όλα αυτά τα φαινόμενα της σήψης και του εκτραχηλισμού που δηλητηριάζουν τη ζωή μας, που διαταράσσουν την ισορροπία και αποτελούν τροχοπέδη για πρόοδο και προκοπή τι θα κάνετε; Πώς θα τα αντιμετωπίσετε; Με διάλογο και συναίνεση; ή με δραστικά μέτρα;


Η εκρίζωση και ο αφανισμός όλων αυτών των νοσηρών φαινομένων, που αποκλίνουν από τα ηθικώς και κοινωνικώς αποδεκτά και που δηλητηριάζουν τον δημόσιο βίο της χώρας, εδραιωμένα για καλά στην Ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή, όλα τα μεγάλα, οργανωμένα και διαπλεκόμενα συμφέροντα ομάδων ανθρώπων και νομικών προσώπων και που συχνά άτυπα και παράτυπα παρεμβαίνουν στις κυβερνητικές δραστηριότητες και δρουν ενάντια στο κοινωνικό σύνολο και υπονομεύουν τις κυβερνήσεις, απαιτεί δυναμική συμπεριφορά, ισχυρή προσωπικότητα Πρωθυπουργού, ένα είδος Βίσμαρκ.


Το συμφέρον της Ελλάδας και του Ελληνικού λαού επιβάλλει να πιάσετε τον ταύρο από τα κέρατα, όπερ εστί μεθερμηνευόμενο «αντιμετώπιση των δυσκολιών και των αντιτιθέμενων δυνάμεων στο πολιτικό σας πρόγραμμα για οικονομική, κοινωνική και πολιτική αλλαγή και για την ανασυγκρότηση της χώρας, με αποφασιστικότητα και χωρίς αμφιταλαντεύσεις». Η απομάκρυνση από την αρχική, την ορθή και διακηρυγμένη πορεία σας, ή υποχώρηση από τις αρχές και τις ιδέες σας, θα σημάνει για σας πολιτική καταδίκη και για την Ελλάδα οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό χάος.


Επιλέξατε, την πολιτική της γροθιάς εναντίον των κατεστημένων συμφερόντων και που θα στεφθεί από επιτυχία, ή την μεσοβέζικη που δεν χαρακτηρίζεται από αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και δυναμισμό και θα σας οδηγήσει στην αποτυχία.


Στην πρώτη περίπτωση η ιστορία θα σας κατατάξει στις χρυσές σελίδες, σαν τον Σωτήρα της Ελλάδας, τον αναμορφωτή της, τον Πρωθυπουργό των ριζικών και ριζοσπαστικών αλλαγών, τον Πρωθυπουργό που απάλλαξε τον τόπο απ’ όλες τις εστίες του κακού και της ανωμαλίας, της διαφθοράς και διαπλοκής, των σκανδάλων κλπ, και τον οδήγησε σε νέους τρόπους ζωής, σκέψης και δράσης.


Στη δεύτερη περίπτωση, η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε ολοκληρωτική χρεοκοπία και σεις θα υποστείτε ό,τι και ο προκάτοχός σας στο τιμόνι της εξουσίας.



7ον: ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΓΚΑΙΡΕΣ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ


ΠΡΩΤΟΝ: «Όπως έσπειρες θα θερίσεις» (Κ.Δ.)


«Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς» (Λαϊκή παροιμία)


Η θετική ψήφος που πήρατε από την κοινωνία, αποτελεί και μια απελπισμένη ελπίδα πως «ναι κάτι μπορεί να γίνει», μία ύστατη ανάγκη να υπάρξει και να διοχετευθεί κάποια εμπιστοσύνη, μια απαντοχή.


Είναι στα χέρια σας, την απελπισμένη αυτήν ελπίδα να την μετουσιώσετε σε πράξη. Φοβάμαι όμως – και ειλικρινά εύχομαι να διαψευστώ – πως δεν θα επιτύχετε, παρά τις ειλικρινείς και καλές προθέσεις για την ανασυγκρότηση και αναδιοργάνωση του ξεχαρβαλωμένου τωρινού Ελληνικού κράτους.


Γιατί; Γιατί η «ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ» του σημερινού Έλληνα – αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος σκέψης του ατόμου και των οργανωμένων πολιτικών και κοινωνικών ομάδων – δεν πρόκειται να αλλάξει, δεν ανατρέπεται εύκολα, είναι σταθερή, ακλόνητη. Με μια τέτοια φαύλη, διεστραμμένη και αρρωστημένη νοοτροπία στον τόπο μας, πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει. Ενώ η αμερικανική και η ευρωπαϊκή οικονομία οδεύουν προς ανάκαμψη, η δική μας είναι καταδικασμένη σε μαρασμό. Η κοινωνία μας λειτουργεί με όρους πολλών δεκαετιών πίσω. Οι πολιτικοί εκπέμπουν αναχρονιστικό λόγο, ενώ τα μέσα ενημέρωσης συσκοτίζουν την ουσία των προβλημάτων και την λύση τους. Ο λαϊκισμός έχει κατακυριεύσει τους πάντες και κοντεύει πλέον να διαλύσει την Ελλάδα.


Και επειδή κύριε Πρόεδρε της Κυβερνήσεως η λειτουργία των θεσμών είναι ζήτημα ανθρώπων κυρίως και όχι απλώς νομικά ορθής διατύπωσής τους, το πλέον σημαντικό είναι να κατανοήσουμε όλοι μας ότι είναι απαραίτητη και αναγκαία μια βαθιά και ριζική αλλαγή νοοτροπίας και στόχων. Με πολύ απλά και σταράτα λόγια. Διάλυση όλων των εστιών μόλυνσης και διαφθοράς και στελέχωση της δημόσιας διοίκησης, ιδίως του κλάδου των εφοριακών με πρόσωπα που να έχουν την ικανότητα και την ακεραιότητα να την ασκούν κατά τρόπο ορθό και διαφανή.


Τόσο το παλαιό ΠΑΣΟΚ, όσο και η Νέα Δημοκρατία στη συνέχεια, σαν κόμματα εξουσίας, που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1981 – εξαιρώ την περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή – διαπαιδαγώγησαν πολιτικά τον Έλληνα με εσφαλμένο τρόπο, ικανοποιώντας άκριτα οικονομικές και κοινωνικές απαιτήσεις και άλλου είδους παροχές προς όφελος προνομιούχων τάξεων και οργανωμένων ομάδων. Διαπαιδαγώγησαν την νεολαία μας με τρόπο λανθασμένο, άσχετο προς τις αρχές και αξίες του Ελληνισμού, ικανοποιώντας απερίσκεπτα κάθε απαίτηση, χωρίς να τη συμβουλεύσουν και να την προτρέψουν σε εργασία, παραγωγή, δημιουργία.



Μετά πάσης τιμής



Π. Α. ΚΡΙΚΗΣ


Αρθρογράφος



Π Ρ Ο Σ Θ Η Κ Η


Κύριε Πρωθυπουργέ,


Στα όσα παραπάνω εξέθεσα, θεωρώ εξίσου σημαντικό, γιατί έχουν ιδιαίτερη σημασία, να προσθέσω και τα παρακάτω, άκρως αναγκαία για την πληρέστερη κατατόπισή σας. Ο Τύπος και δεκάδες γνωστοί και έγκριτοι δημοσιογράφοι Αθηναϊκών εφημερίδων και όχι μόνον, με εμπεριστατωμένα άρθρα τους θεωρούν πως όλο το πολιτικό μας σύστημα είναι σαθρό, διεφθαρμένο. Όλο. Όλοι ανεξαιρέτως, και αυτοί που δεν είναι αλλά ανέχονται τους άλλους που είναι. Οι πολίτες έχουμε πάψει να αντιδρούμε. Τα αντανακλαστικά μας έχουν ατονήσει. Και αντιμετωπίζουμε με απάθεια και χαύνωση ό,τι μας επιβάλλεται. Χρειαζόμαστε ταρακούνημα, μεγάλη προσπάθεια, επείγοντα και δρακόντεια μέτρα. Σήμερα χωρίς κανένα συναίσθημα πρέπει να εξηγηθεί με ξερό τεχνοκρατικό τρόπο ότι δεν έχουμε λεφτά και πρέπει για ένα διάστημα να κόψουμε μέρος από τις δαπάνες μας για να πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε. Δεν γίνεται αλλιώς.


Η ήπια προσαρμογή, την οποίαν ως Κυβέρνηση επιλέξατε, είναι πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό λάθος. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι μια εγκληματική οικονομική πολιτική. Η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με ήπια προσαρμογή, ατέρμονες συζητήσεις, διαλόγους και ατολμίες. Ούτε με ανεπαρκή και πρόχειρα μέτρα χωρίς μακροπρόθεσμη προοπτική. Ούτε με αμφιλεγόμενες απόψεις, ούτε με τη διγλωσσία της οικονομικής πολιτικής που ακολουθεί μέχρι τώρα η Κυβέρνηση. Εξ άλλου, ο ίδιος δηλώσατε προ ημερών ότι «η οικονομική κρίση απειλεί την εθνική μας κυριαρχία».


Γι’ αυτό, εν μέσω μιας πρωτοφανούς οικονομικής καταιγίδας που πλήττει ανελέητα τη χώρα μας, μέσα από τον λαβύρινθο του δημοσίου χρέους, των ελλειμμάτων και της επαχθούς διαφθοράς, όπου το πολιτικό μας σύστημα νοσεί βαρύτατα και είναι ανίκανο και διεφθαρμένο, χρειάζεται άμεση και δραστική παρέμβαση, χρειάζεται νυστέρι προκειμένου να εξαλειφθούν όλα τα σάπια και αρνητικά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία ανακόπτουν κάθε προσπάθεια για πρόοδο και κοινωνική ειρήνη. Και το νυστέρι συνεπάγεται μετωπικές συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα, αγωνία και πόνο. Συγκρούσεις με πολλές ομάδες που απολαμβάνουν προνομιακά ή και σκανδαλώδη προνόμια. Υπόθεση όχι εύκολη, αλλά ο ρόλος σας σήμερα είναι να πάρετε σωστές και δύσκολες αποφάσεις. Είναι προφανές ότι η σημερινή πολιτική και οικονομική κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με «δημοσιοϋπαλληλική» και πελατειακή παλαιοκομματική νοοτροπία. Ακόμη περισσότερο όταν αυτή έχει προσβάλλει και τους πολιτικούς προϊσταμένους του κρατικού μηχανισμού…


Η αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων, πλέον των όσων πιο πάνω διετύπωσα, απαιτεί και αναθεώρηση πολλών στερεοτύπων τα οποία έχουμε καταντήσει να θεωρούνται δεδομένα από τον μέσο πολίτη. Αν δεν παύσει να είναι τόσο προκλητικά ελκυστική η προοπτική της εργασίας στο Δημόσιο και αν δεν αποκατασταθεί η εκτίμηση την οποία οφείλει η κοινωνία προς την επιχειρηματικότητα και το κέρδος, το θεσμικό πλαίσιο για το οποίο συζητούμε θα αποδειχθεί μια «τρύπα στο νερό».


Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα δούμε ότι σε εποχές κατά τις οποίες οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είχαν όλα τα σημερινά προνόμια, ήσαν περισσότερο ευσυνείδητοι, πιο εργατικοί και αποδοτικοί και προσηλωμένοι στο καθήκον. Ήταν βεβαίως οι εποχές κατά τις οποίες η κοινωνία μας στηριζόταν σε πραγματικές αξίες και οι επιδιώξεις των Ελλήνων δεν περιορίζονταν στον ευδαιμονισμό και το εύκολο κέρδος – για τον προσδιορισμό του οποίου έχει εσχάτως ενσωματωθεί στο καθημερινό μας λεξιλόγιο η λέξη «αρπαχτή».


Κάτι τέτοιο βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί όταν οι υπάλληλοι του Κράτους χαίρουν προνομίων τα οποία τους ξεχωρίζουν ουσιαστικά από τον υπόλοιπο ενεργό πληθυσμό. Όταν πέραν από την – αμφιβόλου σκοπιμότητας στον 21ο αιώνα – μονιμότητα, χαίρουν ακόμη και σημαντικών φορολογικών απαλλαγών που διαμορφώνουν ένα απαράδεκτο (και ενδεχομένως αντισυνταγματικό) καθεστώς ανισότητος εις βάρος της μερίδος εκείνης των Ελλήνων από την οποία περιμένουμε να σηκώσει το βάρος των κατά καιρούς οικονομικών και άλλων προβλημάτων και να δημιουργήσει ανάπτυξη. Δηλαδή των επιχειρηματιών και των επαγγελματιών.


Το Κράτος δεν δημιουργεί ανάπτυξη. Μπορεί να την υποβοηθήσει ή να την αποτρέψει, αλλά δεν μπορεί να την δημιουργήσει. Οι δημόσιες επενδύσεις είναι ένα εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιείται με μεγάλη περίσκεψη. Δεν μπορεί να είναι ο αναπτυξιακός μοχλός της εθνικής οικονομίας, διότι τότε εκτρέπεται από τον πραγματικό σκοπό του, που είναι να σχεδιάζει και να δημιουργεί τα έργα εκείνα που είναι μεν απαραίτητα, αλλά όχι και ελκυστικά για την ιδιωτική πρωτοβουλία.


Η τελευταία και μόνον αυτή, μπορεί να είναι η «ατμομηχανή» της ανάπτυξης. Και αν θέλουμε να ξεπεράσουμε την κρίση, ο κρατικός μηχανισμός και η πολιτική ηγεσία πρέπει ακριβώς να υποστηρίξουν τις ιδιωτικές επενδύσεις και κυρίως αυτές του μεσαίου μεγέθους. Σε αυτές στηριζόταν ανέκαθεν η ελληνική οικονομία. Η σημερινή καταβαράθρωσή τους είναι που φέρνει ως συνέπειες την μείωση των εσόδων, την αύξηση της ανεργίας και όλα τα συνακόλουθα προβλήματα.


ΜΕΡΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΘΕΜΑΤΑ


Η Ελλάδα έχει ανάγκη από κλίμα ηρεμίας και αξιοπιστίας

Για να ανακάμψει η οικονομία μας, εκτός των όσων πιο πάνω αναλυτικά εκτίθενται, πρέπει άρδην να αλλάξουν όλα. Και πρώτα απ’ όλα και η ψυχολογία της κοινωνίας μας. Σε αναρχούμενη χώρα ούτε επενδυτές έρχονται, ούτε οι κεφαλαιούχοι θέτουν σε κίνδυνο τα χρήματά τους. Βασικό λοιπόν αγαθό στον τόπο μας είναι και η γαλήνη και η ηρεμία. Τέρμα στους βανδαλισμούς και στις καθαρά συντεχνιακές διαδηλώσεις, οι οποίες μετατρέπουν όλο το κέντρο της πρωτεύουσας σε πεδίο μάχης.



Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ


Η Δημόσια Διοίκηση νοσεί κι’ αυτή και έχει ανάγκη ριζικής αναδιάρθρωσης. Δίνει τον τόνο ο Πρωταγόρας, ως πρόδρομος πολιτειολόγος, «πάντων χρημάτων (χρησίμων) μέτρον άνθρωπος». Απαιτούνται χρηστοί άνθρωποι. Και είναι αναγκαία η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και εντιμότητας. Ως στοιχείο ευδόκιμης υπηρεσίας επιβάλλεται να συνεκτιμάται και εκείνο του ήθους, όπως, άλλωστε, συνέβαινε μέχρι και το 1981. Επιβάλλεται και εκλογίκευση. Είχε, τέτοιες σκέψεις, εισφέρει συστηματικά – ήδη το 1978 – ο μακαρίτης Θανάσης Κανελλόπουλος (προϋπολογισμοί μηδενικής βάσης). Οι υπουργοί πρέπει να έχουν σαφή εικόνα του κόστους λειτουργίας των υπηρεσιών τους. Ιδρύονται και καταργούνται υπουργεία. Κανείς δεν προεκτιμά την εντεύθεν οικονομική συνέπεια. Ουδείς γνωρίζει ποιοι και πόσοι ακριβώς είναι οι κρατικά ενισχυόμενοι φορείς. Ούτε πόσοι είναι οι μισθοδοτούμενοι, όχι, όμως, κατ’ ανάγκη (και) εργαζόμενοι στο Δημόσιο.


Η κατάλυση της αξιοκρατίας και της Ιεραρχίας στη δημόσια διοίκηση, ήταν οι ωρολογιακές βόμβες του αμαρτωλού συντεχνιακού και πελατειακού παρελθόντος, που εκρήγνυται διαδοχικά. Και σήμερα γίνονται αισθητές οι συνέπειες, δεκαετίες μετά από τις σχετικές ανεύθυνες δημοκοπικές και επιζήμιες αποφάσεις.


ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑ


Κύριε Πρωθυπουργέ,


Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ΠΑΣΟΚ – μη εξαιρουμένων και των άλλων κομμάτων –, είναι κόμμα γηρασμένο και παρακμιακό. Χρειάζεται ανανέωση και εμπλουτισμό του έμψυχου δυναμικού με πρόσωπα νέα, άφθαρτα πολιτικά και κοινωνικά, ηθικά, εργατικά, που να αγαπούν πρώτα την Ελλάδα και τους κατοίκους της και μετά τις εκλογικές τους περιφέρειες.


Κράτος και Κόμμα, τα δύο βασικά εργαλεία πολιτικής και διοικητικής πράξης, είναι διαβρωμένα. Τα υπουργικά γραφεία είναι ξένα σώματα μέσα σε εχθρικά Υπουργεία. αγωνίζονται να αντισταθούν σε πιέσεις κομματικών και συνδικαλιστικών μηχανισμών, αντιπάλων ή φιλίων, κύριος στόχος των οποίων είναι να προωθούν μεμονωμένα συμφέροντα, κατά κανόνα αντιφατικά προς το γενικό καλό.


ΤΕΡΜΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ


Γράφτηκε στον ημερήσιο Τύπο ότι οι κοινωνικοί και οικονομικοί εκβιαστές του ΟΛΠ θα ανταμειφθούν με άλλα 8 εκατομμύρια ευρώ, δήθεν για να καλυφθούν τα εισοδήματα που έχασαν στην διάρκεια της απεργίας τους! Και όλα αυτά τα ποσά, τα οποία θα φθάσουν τελικώς στα 82 εκατομμύρια ευρώ, θα δοθούν από το εις κατάσταση πτώχευσης ευρισκόμενο ελληνικό κράτος – το οποίο, βεβαίως, θα δανειστεί για να καλύψει τις υποχρεώσεις του.


Όλα αυτά τα παράλογα που δρομολογούνται με κυβερνητικές αποφάσεις, ηθικά και κοινωνικά ανεπίτρεπτες, προκαλούν στην κοινή γνώμη, θλίψη, δυσαρέσκεια, αγανάκτηση και ζοφερές σκέψεις. Η κυβέρνηση ανταμείβοντας πλουσιοπάροχα μια εκβιαστική απεργία, δημιουργεί ορέξεις σε όλες αυτές τις συντεχνίες που μπορούν να ομηροποιούν την κοινωνία κατά το δοκούν. Αύριο, λοιπόν, μπορούν να «απεργήσουν» οι συνδικαλιστές της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ), μεθαύριο γιατροί και προσωπικό νοσοκομείων, αντιμεθαύριο άλλες κατηγορίες εργαζομένων σε ζωτικούς τομείς, με προνόμια και οικονομικές απολαβές ρετιρέ!


Κύριε Πρωθυπουργέ,


την ώρα που εσείς συγκαλούσατε, τους αρχηγούς των κομμάτων να συνομιλήσουν, υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας, για την διαφθορά και την καταπολέμησή της, κυβερνητικά στελέχη επιβράβευαν μία μορφή συνδικαλιστικής διαφθοράς που μπορεί να γίνει χιονοστιβάδα.


Υπό αυτές τις συνθήκες, ποιος μπορεί να πάρει στα σοβαρά τις κυβερνητικές διακηρύξεις περί μείωσης των δημοσίων δαπανών, όταν το 60% των τελευταίων είναι άμεσα εξαρτημένες από τις συντεχνίες του δημόσιου τομέα; Συντεχνίες, εξάλλου, οι οποίες επιβάλλουν όποτε θέλουν τους δικούς τους νόμους σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, με βάση την λογική του «πάντα περισσότερα». Και γιατί, άλλωστε, να μην εφαρμόζουν την λογική αυτή, όταν στις περισσότερες των περιπτώσεων επιβραβεύεται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις;


Πολύ φοβούμαι, ότι η κυβέρνησή σας – θύμα του παρελθόντος και των προεκλογικών της υποσχέσεων, και παρά τις αγαθές προθέσεις σας – επέλεξε έναν δρόμο εξαιρετικά ολισθηρό, ο οποίος, πέρα από την υπονόμευση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, οδηγεί και στην παραγωγική ακινησία. Όταν επιβραβεύονται με τα προαναφερόμενα ποσά οι συντεχνίες, γιατί να μην φοροδιαφεύγουν αυτοί που τελικά καλούνται να καταβάλλουν το τίμημα παρόμοιων προνομιακών μεταχειρίσεων;


Κύριε Πρωθυπουργέ,


Οι Έλληνες, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη για τη χώρα εποχή σας ψήφισαν με την ελπίδα, ότι θα βγάλετε την Ελλάδα από τα αδιέξοδα, θα περάσετε τα εξαιρετικά και επικίνδυνα εμπόδια και θα τα καταφέρετε.


Για να πραγματοποιηθούν όμως όλα αυτά, χρειάζεται μεταξύ πολλών άλλων σκληρή δουλειά, χρηστή διοίκηση και αυστηρή διαχείριση της οικονομίας.


Η Ελλάδα χρειάζεται έναν Πρωθυπουργό που θα πάρει – όπου χρειάζεται – και αντιλαϊκές αποφάσεις, με πολιτικό κόστος. Έναν Πρωθυπουργό που θα κυβερνήσει με σιδηρά πυγμή, με αποφασιστικότητα, που δεν θα λυγίσει και δεν θα υποχωρήσει στις αντιδράσεις των αντικοινωνικών δυνάμεων και όσων αντιτίθενται σε κάθε κοινωνική, οικονομική και πολιτική αλλαγή και ευνοούν την οπισθοδρόμηση.


Πρέπει, κυρίως, να επεξεργαστεί κυβερνητική πολιτική, με επιχειρησιακό χαρακτήρα. όχι με την συνήθη λογική ενός προγράμματος για προεκλογική χρήση. Οι πολίτες πρέπει να προετοιμαστούν ψυχολογικά για θυσίες. Επιβάλλεται να αντικατασταθεί ο μεσογειακός βραχυπρόθεσμος τυχοδιωκτισμός από βόρειο-ευρωπαϊκή μακροπρόθεσμη οργάνωση και μεθοδικότητα.


Η επανάσταση στην πολιτική μπορεί να φαντάζει ουτοπική. Όμως, η κρίση της ελληνικής κοινωνίας δημιουργεί προϋποθέσεις για πλήρη αλλαγή των πολιτικών συμπεριφορών. Μοναδική η ευκαιρία για μια βαθιά ανατάραξη των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών αξιών. Η ευθύνη σήμερα του ηγέτη είναι να δώσει το ιδεολογικό πλαίσιο στη λαϊκή ελπίδα.


ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΟΣΕΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ


Το σύνολο των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δομών της χώρας που εξασφαλίζουν την διατήρηση του καθεστώτος της Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας, κατά κοινή ομολογία, νοσεί βαρύτατα. Οι ελπίδες για θεραπεία και προοπτική βελτίωσης μηδαμινές. Μπορείτε όμως να τα καταφέρετε κι’ εδώ, εάν ακολουθήσετε την πολιτική της πυγμής, της ισχυρής πολιτικής προσωπικότητας και όχι πολιτική που να χαρακτηρίζεται από έλλειψη σταθερότητας.


Με τις πιο πάνω σκέψεις και προτάσεις, δεν εξαντλείται βεβαίως ο κατάλογος των κρίσιμων θεμάτων. Ούτε τα θιγόμενα ζητήματα αναλύονται εξαντλητικά. Δίνεται όμως έμφαση στα ουσιώδη και προτείνεται ένας τρόπος εξέτασης και αντιμετώπισης όλων των προβλημάτων μεθοδολογικός, ο οποίος αποτελεί το ασφαλέστερο μέσον για την αντιμετώπιση των εν γένει προβλημάτων και ανθρωπίνων καημών.


Και μια τελευταία προτροπή: Παραμερίστε για ένα χρονικό διάστημα κάθε δισταγμό, όλα τα εμπόδια και τις σοσιαλιστικές αντιλήψεις και πάρτε σκληρές αποφάσεις, σαν Πρωθυπουργός μιας χώρας που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει και να υποδουλωθεί.


ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Για το θέμα της φοροδιαφυγής, επίκαιρο και ιδιαίτερα κρίσιμο και οξύ που απαιτεί άμεση αντιμετώπιση, συνυποβάλλω ένα εμπεριστατωμένο και με ιδιαίτερη βαρύτητα άρθρο μου, που έτυχε ιδιαίτερης προσοχής και δημοσιεύτηκε σε δύο τοπικές εφημερίδες και στην «ΕΣΤΙΑ» των Αθηνών την 18/5/2009.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου